Frankrijk
Blijf op de hoogte en volg Jansen & Jansen
29 Juli 2012 | Frankrijk, Cannes
Het was precies zo'n dag als altijd de laatste dag voor je op vakantie gaat. Altijd zo'n dag waarop je teveel dingen gepland hebt nog even te doen. Zo'n dag waarop je op het vroege uur als een haas uit de startblokken schiet en er later achterkomt dat je in bent gehaald door een schildpad. Zo'n dag. Waarop de wasmachine draait. Je alle vakantiekleren hebt gepakt, daarna de rest van de kast weer netjes op kleur op de planken wil hebben, ondertussen de bedden wil verschonen en nog 2 klanten tussendoor wil doen... red je makkelijk, tussen door wasje strijken. Maar er later met je tong op je schoenen toch achter komt dat een aantal dingen op je 'to-do-lijtstje" nog niet aan bod zijn gekomen. Ik heb al een keer zo'n laatste dag bij het doen van die laatste vakantieboodschapjes in de stad met een lekke band gestaa. dan weet je tenminste zeker dat je het lijste niet afgewerkt krijgt. Dit was precies zo'n dag dus...
's Middags om 4 uur spuugde de betaalautomaat Derek's zuur verdiende geld uit en slikte zijn bankpas in. Dit moest toen nog even binnen bij de bank gemeld en geregeld worden. In die tijd kon je net het gras nog maaien en de moestuin water geven. Om 5 uur weer thuis kwam Gerry er achter dat hij ergens op een toonbank in de stad zijn sleutelbos had laten liggen. Die moest nog wel voor 6 uur terug wilden wij de volgnde ochend vertrekken...precies zo'n dag dus...
Vrijdag in alle rust vertrokken On-Y-VA. "Hoe gaan we eigenlijk naar Frankrijk?" vroeg Tom van de week toen ik de mannen het goede nieuws vertelde dat we een weekje naar de Cote d' Azur zouden gaan. "Nou met de auto". "Met de auto??" riepen Tom en Derek bijna in koor. Ja is dat zo gek? Ze waren die 6x Italie met z'n tweeen op de achterbank totaal vergeten. En je zag ze wennen aan het idee. Voor mij leek het nog niet zo lang geleden dat ik met vingerpoppetjes vanachter de voorstoel de tijd probeerde "op te leuken" terwijl we bij de Gotthardtunnel bij temp. van 40 graden in de file stonden. Nog geen films konden afspelen op de acherbank maar wel airco en de CD van Otje op 'repeat' en de liedjes van Annie M.G. voor de 11e keer door de autospeakers kwamen. Dat viel nog in het niet bij mijn herinneringen aan de achterbank van de Kever. Geen TomTom maar mijn vader die al avonden van te voren over de ANWB kaarte gebogen zat om met een markeerstift alle Autobahnkruizen aan te wijzen waar we mogelijk op het verkeerde been kondern worden gezet. En als we toch een afslag verkeerd namen dat papa de weg moest vragen aan een bejaarde Duitser mit hund wat dan weer veel te veel tijd in beslag nam. En de rustpauzes langs de Autobahn waarbij mij vader bij een picknicktafel op een brandertje koffie ging zetten en mijn moeder kleffe broodjes kaas, gekookte worst en krentenbolleln uitdeelde uit een grote bruine boodschappentas. Ondertussen schaamde je je als er een handjevol exentriekelingen om de Kever stonden om de laatst uitvinding van mijn vader te bewonderen. Een bagagerek van roestvrij staal degelijk gelast en beschermd met pvcpijp die achterop was gemonteerd, boven de bumper waar hij ook nog heel handig een lucifer doosje met een reserve sleutel had geimplementeerd. De herinnering aan badlakens over de gloeiend hete skai zittingen terwijl het plakthermometertje op het dashboard (een gadget van mij vader) in het rood ging en bijna 50 graden aangaf. Dat waren nog eens tijden... Waarin we blij waren als het bonnenboekje van de ANWB ongebruikt tussen de reispapieren bleef zitten. Want o, wee als de kever ging 'sputteren' en in een onbekende Werkstatte met de klep open 'Gapend van de lange reis' onze hele vakantie meug in de garage had gespuugd. Dan schaamde je je te pletter als de duitse werkmannen jou nachtjapon tussen de uitgestalde bagage zouden ontdekken.
Nu boek je een weekje Frankrijk op je telefoon,die ook nog eens de route aangeeft of een woord voor je vertaald mocht dat nodig zijn. Zonder ongemakken en 'n vers brookje bij de hand on route. Maar als het allemaal zo makkelijk en soepel gaat is het dan nog wel leuk? Leuk werd het zeker toen we onderweg ons eigen Bananesplit moment creeerde. Het ging als volgt: Gerry had net getankt en was betalen. Ik stond bij de auto en de jongens lagen te slapen. Achter ons schoof een andere zwarte SUV aan en ik dacht ik rij de auto even een paar honderd meter naar voren in een parkeerplek die zojuist vrijkwam zodat monsieur niet hoefde te wachten. Terwijl ik vanaf mijn nieuwe uitkijkplek Gerry zag aankomen snapte ik op dat moment pas het resultaat van mijn daad. Niets vermoedend liep Gerry met zijn beker cafe naar de zwarte auto en je zag hem kijken en denken:" krijg nou wat... wat doet die vent bij mijn tankdop?" Toen hij bijna de auto was genaderd was het tijd voor mij op m te roepen en te wuiven. Later in de auto hebben we er nog een aantal keren hard om moeten lachten. Maar er waren natuurlijk net als vroeger als de stokken van het windscherm op de achterbank de grens moesten afbakenen tussen broer en zus ook deze reis ongemakkelijke momenten. Ik noem de file bij Parijs wanneer we dachten net weer op te schieten en voor de zoveelste keer weer werden ingehaald door de auto met 'Blond Amsterdam' of het brutale gedrag van de gemiddelde Franse automoblilist en een oververhitte man (niet Gerry) die bij de peage uit zijn auto stormde en met een vuistslag op de kofferbak zijn voorganger wakker schudde. Uiteindelijk kwamen we net voor 6 uur aan op het logeer adres in Murat de Franse Dordogne. Waar het leven goed is. Een dat het leven goed is lieten Tom en Paula ons goed merken. Gezeten aan de lange tafel op het landgoed bij het indrukwekkende huis werd het een mooie lange onvergetelijke avond met een heerlijke franse maaltijd van Paula en te veel franse rode 'slobberwijn' Het leven is goed... vier het leven!
Merci Beaucoup mes Amis, ca va etre tres vite que je viens chez nous un autre fois
's Middags om 4 uur spuugde de betaalautomaat Derek's zuur verdiende geld uit en slikte zijn bankpas in. Dit moest toen nog even binnen bij de bank gemeld en geregeld worden. In die tijd kon je net het gras nog maaien en de moestuin water geven. Om 5 uur weer thuis kwam Gerry er achter dat hij ergens op een toonbank in de stad zijn sleutelbos had laten liggen. Die moest nog wel voor 6 uur terug wilden wij de volgnde ochend vertrekken...precies zo'n dag dus...
Vrijdag in alle rust vertrokken On-Y-VA. "Hoe gaan we eigenlijk naar Frankrijk?" vroeg Tom van de week toen ik de mannen het goede nieuws vertelde dat we een weekje naar de Cote d' Azur zouden gaan. "Nou met de auto". "Met de auto??" riepen Tom en Derek bijna in koor. Ja is dat zo gek? Ze waren die 6x Italie met z'n tweeen op de achterbank totaal vergeten. En je zag ze wennen aan het idee. Voor mij leek het nog niet zo lang geleden dat ik met vingerpoppetjes vanachter de voorstoel de tijd probeerde "op te leuken" terwijl we bij de Gotthardtunnel bij temp. van 40 graden in de file stonden. Nog geen films konden afspelen op de acherbank maar wel airco en de CD van Otje op 'repeat' en de liedjes van Annie M.G. voor de 11e keer door de autospeakers kwamen. Dat viel nog in het niet bij mijn herinneringen aan de achterbank van de Kever. Geen TomTom maar mijn vader die al avonden van te voren over de ANWB kaarte gebogen zat om met een markeerstift alle Autobahnkruizen aan te wijzen waar we mogelijk op het verkeerde been kondern worden gezet. En als we toch een afslag verkeerd namen dat papa de weg moest vragen aan een bejaarde Duitser mit hund wat dan weer veel te veel tijd in beslag nam. En de rustpauzes langs de Autobahn waarbij mij vader bij een picknicktafel op een brandertje koffie ging zetten en mijn moeder kleffe broodjes kaas, gekookte worst en krentenbolleln uitdeelde uit een grote bruine boodschappentas. Ondertussen schaamde je je als er een handjevol exentriekelingen om de Kever stonden om de laatst uitvinding van mijn vader te bewonderen. Een bagagerek van roestvrij staal degelijk gelast en beschermd met pvcpijp die achterop was gemonteerd, boven de bumper waar hij ook nog heel handig een lucifer doosje met een reserve sleutel had geimplementeerd. De herinnering aan badlakens over de gloeiend hete skai zittingen terwijl het plakthermometertje op het dashboard (een gadget van mij vader) in het rood ging en bijna 50 graden aangaf. Dat waren nog eens tijden... Waarin we blij waren als het bonnenboekje van de ANWB ongebruikt tussen de reispapieren bleef zitten. Want o, wee als de kever ging 'sputteren' en in een onbekende Werkstatte met de klep open 'Gapend van de lange reis' onze hele vakantie meug in de garage had gespuugd. Dan schaamde je je te pletter als de duitse werkmannen jou nachtjapon tussen de uitgestalde bagage zouden ontdekken.
Nu boek je een weekje Frankrijk op je telefoon,die ook nog eens de route aangeeft of een woord voor je vertaald mocht dat nodig zijn. Zonder ongemakken en 'n vers brookje bij de hand on route. Maar als het allemaal zo makkelijk en soepel gaat is het dan nog wel leuk? Leuk werd het zeker toen we onderweg ons eigen Bananesplit moment creeerde. Het ging als volgt: Gerry had net getankt en was betalen. Ik stond bij de auto en de jongens lagen te slapen. Achter ons schoof een andere zwarte SUV aan en ik dacht ik rij de auto even een paar honderd meter naar voren in een parkeerplek die zojuist vrijkwam zodat monsieur niet hoefde te wachten. Terwijl ik vanaf mijn nieuwe uitkijkplek Gerry zag aankomen snapte ik op dat moment pas het resultaat van mijn daad. Niets vermoedend liep Gerry met zijn beker cafe naar de zwarte auto en je zag hem kijken en denken:" krijg nou wat... wat doet die vent bij mijn tankdop?" Toen hij bijna de auto was genaderd was het tijd voor mij op m te roepen en te wuiven. Later in de auto hebben we er nog een aantal keren hard om moeten lachten. Maar er waren natuurlijk net als vroeger als de stokken van het windscherm op de achterbank de grens moesten afbakenen tussen broer en zus ook deze reis ongemakkelijke momenten. Ik noem de file bij Parijs wanneer we dachten net weer op te schieten en voor de zoveelste keer weer werden ingehaald door de auto met 'Blond Amsterdam' of het brutale gedrag van de gemiddelde Franse automoblilist en een oververhitte man (niet Gerry) die bij de peage uit zijn auto stormde en met een vuistslag op de kofferbak zijn voorganger wakker schudde. Uiteindelijk kwamen we net voor 6 uur aan op het logeer adres in Murat de Franse Dordogne. Waar het leven goed is. Een dat het leven goed is lieten Tom en Paula ons goed merken. Gezeten aan de lange tafel op het landgoed bij het indrukwekkende huis werd het een mooie lange onvergetelijke avond met een heerlijke franse maaltijd van Paula en te veel franse rode 'slobberwijn' Het leven is goed... vier het leven!
Merci Beaucoup mes Amis, ca va etre tres vite que je viens chez nous un autre fois
-
29 Juli 2012 - 19:43
Marja Zevering:
een hele fijne week. Groeten uit frankrijk. Van henk en mij -
30 Juli 2012 - 06:59
Verrassende Vakantie :
Wist niet dat jullie op vakantie gingen en al helemaal niet naar Frankrijk. Dacht dat camping Bakkumhet doel was en jij (GJ) als enige het Moso fort zou bewaren deze zomer. Dus niet en begrijp dat jullie bij Tom en Paula zijn aanbeland. Goed te lezen en niet geheel en al onverstandig zou ik zeggen en doe Tom en Paula vooral de hartelijke groeten van mij en ik hoop oprecht dat zij kunnen en mogen leven als god in Frankrijk en geen seconde spijt hebben gehad van die beslissing.
Erik
-
30 Juli 2012 - 13:57
An Jansen.:
wat een verhaal Karin , jij kunt gemakkelijk een boek schrijven je hebt inspiratie genoeg en het leest allemaal heel prettig weg dus wat let je.Het komt er vast nog wel eens van.Tom en Paula wonen er dus heel mooi en vonden het leuk dat jullie langs kwamen .Het is dus van alle kanten genieten voor jullie , ik hoop dat het weer ook goed blijft. veel plezier verder en liefs voor allemaal , ma. -
30 Juli 2012 - 13:57
An Jansen.:
wat een verhaal Karin , jij kunt gemakkelijk een boek schrijven je hebt inspiratie genoeg en het leest allemaal heel prettig weg dus wat let je.Het komt er vast nog wel eens van.Tom en Paula wonen er dus heel mooi en vonden het leuk dat jullie langs kwamen .Het is dus van alle kanten genieten voor jullie , ik hoop dat het weer ook goed blijft. veel plezier verder en liefs voor allemaal , ma. -
31 Juli 2012 - 05:37
Ciska:
Goede beslissing om nog met z'n 4en weg te gaan. Doe Tom en Paula de groeten van ons. Veel plezier lieverds en..... GENIET !!!!!!
Cis -
31 Juli 2012 - 16:51
Waarbenjij.nu:
Karin,was het echt zo,de vroegere vakantieritten? Erg leuk, we hebben ons tranen gelachen.We wensen jullie nog mooie dagen in Fankrijk.Gr. pa en ma -
31 Juli 2012 - 21:03
Lenny En Bob:
Leuk verhaal, het is idd een stuk makkelijker tegenwoordig. Veel plezier daar en maak er een gezellige week van. -
04 Augustus 2012 - 13:16
Paula:
Karin wat een erg leuk verhaal!! en zo herkenbaar, ook mijn vader had altijd een ANWB routebeschrijving bij zich!
Ook wij vonden het erg leuk jullie hier te begroeten enne voor de volgende keer wat langer! jullie hebben Brantome(venetie van de Dordogen) en St Jean de Cole niet bezocht!
Tom heeft gister met de meisjes een Kanotocht gemaakt, Pien trots dat ze ook mee kon omdat ze nu kan zwemmen ik heb het stel gefotografeerd vanaf de brug in Brantome leuk hoor!
Ben bang dat jullie alweer op de terug weg zijn! Jullie hebben in ieder geval een flinke dosis zon opgedaan!!lieve groet Paula
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
