Hit the Road
Door: jansens
Blijf op de hoogte en volg Jansen & Jansen
09 Augustus 2011 | Australië, Sydney
Nadat we de accu hadden opgeladen in Fiji was het tijd voor ons geplande uitje naar Shepparton. Stel je voor dat je je gaat vervelen en iemand voor de grap een bom om zijn nek gaat hangen... dus Hit the Road!
We hadden deze afgelopen dagen al aan een aantal mensen gemeld dat we naar Shepparton gingen en zonder uitzondering zagen we bij alle mensen een schrikreactie ontstaan wat dan natuurlijk weer werd gevolgd door een luchtig:'Well you go'ne see a lot of farmland folks!
Na 1,5 uur van Sydney vielen alle populaire radiostations uit en was er alleen nog countrymuziek en banjo klanken te horen. We waren inderdaad in Farmland. De weg was verlaten op een paar vrachtwagens na en langs de weg verlaten boerderijen met een oliedrum op een paal als brievenbus. Je ging je onderweg dingen afvragen als: Waarom zijn de brievenbussen hier uberhaupt zo groot? spaart de postbode de post op zodat hij niet iedere week deze kilometers hoeft te maken? of moet er ook een schaap of konijn in passen? Als ze wat wild hebben gavangen dan gaan ze waarschijnlijk de buurt langs om de buit eerlijk te verdelen?
De oliedrums lagen ook witgeschilderd in het farmland. Misschien voor een Boer'n Maxi Croccet. Een polulaire sport in dit niemandsland op de grens tussen NSW/Victoria een soort kruising tussen het Engelse polo en croccet, waarbij de boer op zijn trike gezeten zo snel mogelijk een konijn over het parcour moet jagen. Het leek mij niet onwaarschijnlijk.
We passeerden plaatsen als Bimbrook, Windfarthing Creek en Holbrook. Nu hadden wij toevallig de avond ervoor het nationale dier op de BBQ gehad dus we konden ons er iets bij voorstellen hoe ze aan deze namen kwamen.
Zaterdagochtend koffiestop in Holbrook. Mannen met hoeden op en sporen aan hun laarzen stapten ook de bakery binnen. Aan hun kleding te zien was dit een normale werkdag. De tafel achterin was gereserveerd voor de damesclub van Holbrook. Zelfgebreide schapenwollen trui, waarin het ton-sur-ton effect wreed werd verstoord door het restje zwart wat er in verwerkt moest worden. 1 van de dames had zo'n afzichtelijke kleur lippenstift opgesmeerd waaruit wel moest blijken dat ze er maar 1 bezat. Aan de tafels werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld hier weet men nog niet van twitter. Opa zonder gebit kwam koffie drinken maar kon de lucht van de home made pie toch niet weerstaan. Ook wij waren natuurlijk een bekijks. Opweg naar Shep! De kilometers schoten onder ons vandaan. Gerry was in vorm. Go well Go Shell. Af en toe stak er uit het dorre gele grasland een heuvel zo groen! alsof je naar een schilderij keek waarbij Bob Ross de verkeerde kleur groen op zijn pallet had gebruikt. We zagen de eerste kangaroes hoppen. Maar over het algemeen was het saai. Soms zo saai dat je het bord Emergency stopping perongeluk aan kon zien voor Emercency shopping. Een verzetje voor de boerin lijkt mij. Als ze het leven tussen de schapen zat is kan ze daar even haar geld over de balk komen gooien. We kwamen dichter in de buurt van Shepparton nu en het leek ons helemaal niet onwaarschijlijk als we van de tom/tom het teken kregen dat we Christine Road in moesten slaan. Je mag hier de landweg gewoon nog naar je vrouw noemen. Maar het viel gelukkig allemaal best mee en ze hadden ook geen melkbus als brievenbus want `that had knocked us out of our seats!` We hadden Hollandse crocketten en frikandellen met Mayo mee uit de Dutch shop en wij werden op onze beurt weer heel hartlelijk onvangen op een oer hollandse Gourmet avond.
De volgende ochtend vroeg naar Annie en Meg in Melbourne zoals beloof in Fiji.
Ons avontuur was nog niet teneinde want we hadden besloten om in 2 dagen terug te rijden over de Princes Hwy langs de kust. In Victoria was het landschap echt wel anders dan in NSW. Hel was groener en heuvelachtiger en lieflijker met namen als Swan Pool, Angels Rest Walhalla en Alpine Village maar schijn bedriegt we... we waren echt wel in Australie! Regen, zon, regen, zon. Het weer in Melbourne kan wel 4x totaal anders zijn binnen 1 uur. En net toen de zon weer ging schijnen en we Bright Eyes op de radio hadden reden we langs Blind Joe´s Creek. Aan hun haar en kleding te zien waren de bewoners van de schaarse nederzettingen al minstens 4 jaar hun erf niet af geweest. Road Work ahead bij Horshoe Road betekende dat er wat mannen met motorzagen rondliepen om wat bomen te kappen. En als je net trek begint te krijgen rij je ´Dinners Creek´voorbij. Na Alfred´s National Park wat bijna even groot is als Nederland kwamen we uiteindelijk aan de kust bij Eden alwaar we zouden overnachten. Het plaatsje leek in eerste instantie uitgestorven en weinig dynamisch. In de plaatselijke muziekshop stond Vera Lynn tussen de new releases alhoewel De meeste winkels dicht waren of er hing een briefje op de deur "Back on Deck in September". Het was een oud Whalers dorp en delen ervan stonden op de wereld erfgoed lijst. Dat gold zeker ook voor haar bewoners. We gingen de eerste de beste pub binnen die open was en troffen daar alleen maar mannen met baarden (rouwdouwers zoals Tom en Derek ze noemen) en (dit is ECHT waar) een van de mannen droeg een ooglapje.
Nu hadden we 10 minuten geleden net het Whalers museum bezocht en de harpoenen gezien en onze verbeelding ging op de loop.
De volgende ochtend hoefden we niet de warme douche met koud water te mengen. Dit was waarschijnlijk voor 'rouwdouwers'en het duurde niet lang of we werden die ochtend zelf het slachtoffer van een 'rouwdouwer'. Een truck verloor wat grit van zijn lading en sloeg bij ons een barst van 70cm in het voorruit. In Merimbula bij het service station kregen we te horen dat dit dagelijkse kost is in Farmersland waar men ook niet schrikt als men af en toe een kangaroe op de bullbar oppikt. We hoefden ons niet ongerust te maken. De man nam het zelfs een beetje ironisch op dat wij stadsmensen ons zo druk maakten over zo'n barstje van een kleine meter over het voorruit. Een beetje 'rouwdouwer'draait zijn hand niet om voor de resterende 450 km naar Sydney. Dus HIT THE ROAD zonder verdere 'brokken'en dat is maar goed ook want woensdag moeten we terug zijn voor Engelse les en voor school!
We hadden deze afgelopen dagen al aan een aantal mensen gemeld dat we naar Shepparton gingen en zonder uitzondering zagen we bij alle mensen een schrikreactie ontstaan wat dan natuurlijk weer werd gevolgd door een luchtig:'Well you go'ne see a lot of farmland folks!
Na 1,5 uur van Sydney vielen alle populaire radiostations uit en was er alleen nog countrymuziek en banjo klanken te horen. We waren inderdaad in Farmland. De weg was verlaten op een paar vrachtwagens na en langs de weg verlaten boerderijen met een oliedrum op een paal als brievenbus. Je ging je onderweg dingen afvragen als: Waarom zijn de brievenbussen hier uberhaupt zo groot? spaart de postbode de post op zodat hij niet iedere week deze kilometers hoeft te maken? of moet er ook een schaap of konijn in passen? Als ze wat wild hebben gavangen dan gaan ze waarschijnlijk de buurt langs om de buit eerlijk te verdelen?
De oliedrums lagen ook witgeschilderd in het farmland. Misschien voor een Boer'n Maxi Croccet. Een polulaire sport in dit niemandsland op de grens tussen NSW/Victoria een soort kruising tussen het Engelse polo en croccet, waarbij de boer op zijn trike gezeten zo snel mogelijk een konijn over het parcour moet jagen. Het leek mij niet onwaarschijnlijk.
We passeerden plaatsen als Bimbrook, Windfarthing Creek en Holbrook. Nu hadden wij toevallig de avond ervoor het nationale dier op de BBQ gehad dus we konden ons er iets bij voorstellen hoe ze aan deze namen kwamen.
Zaterdagochtend koffiestop in Holbrook. Mannen met hoeden op en sporen aan hun laarzen stapten ook de bakery binnen. Aan hun kleding te zien was dit een normale werkdag. De tafel achterin was gereserveerd voor de damesclub van Holbrook. Zelfgebreide schapenwollen trui, waarin het ton-sur-ton effect wreed werd verstoord door het restje zwart wat er in verwerkt moest worden. 1 van de dames had zo'n afzichtelijke kleur lippenstift opgesmeerd waaruit wel moest blijken dat ze er maar 1 bezat. Aan de tafels werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld hier weet men nog niet van twitter. Opa zonder gebit kwam koffie drinken maar kon de lucht van de home made pie toch niet weerstaan. Ook wij waren natuurlijk een bekijks. Opweg naar Shep! De kilometers schoten onder ons vandaan. Gerry was in vorm. Go well Go Shell. Af en toe stak er uit het dorre gele grasland een heuvel zo groen! alsof je naar een schilderij keek waarbij Bob Ross de verkeerde kleur groen op zijn pallet had gebruikt. We zagen de eerste kangaroes hoppen. Maar over het algemeen was het saai. Soms zo saai dat je het bord Emergency stopping perongeluk aan kon zien voor Emercency shopping. Een verzetje voor de boerin lijkt mij. Als ze het leven tussen de schapen zat is kan ze daar even haar geld over de balk komen gooien. We kwamen dichter in de buurt van Shepparton nu en het leek ons helemaal niet onwaarschijlijk als we van de tom/tom het teken kregen dat we Christine Road in moesten slaan. Je mag hier de landweg gewoon nog naar je vrouw noemen. Maar het viel gelukkig allemaal best mee en ze hadden ook geen melkbus als brievenbus want `that had knocked us out of our seats!` We hadden Hollandse crocketten en frikandellen met Mayo mee uit de Dutch shop en wij werden op onze beurt weer heel hartlelijk onvangen op een oer hollandse Gourmet avond.
De volgende ochtend vroeg naar Annie en Meg in Melbourne zoals beloof in Fiji.
Ons avontuur was nog niet teneinde want we hadden besloten om in 2 dagen terug te rijden over de Princes Hwy langs de kust. In Victoria was het landschap echt wel anders dan in NSW. Hel was groener en heuvelachtiger en lieflijker met namen als Swan Pool, Angels Rest Walhalla en Alpine Village maar schijn bedriegt we... we waren echt wel in Australie! Regen, zon, regen, zon. Het weer in Melbourne kan wel 4x totaal anders zijn binnen 1 uur. En net toen de zon weer ging schijnen en we Bright Eyes op de radio hadden reden we langs Blind Joe´s Creek. Aan hun haar en kleding te zien waren de bewoners van de schaarse nederzettingen al minstens 4 jaar hun erf niet af geweest. Road Work ahead bij Horshoe Road betekende dat er wat mannen met motorzagen rondliepen om wat bomen te kappen. En als je net trek begint te krijgen rij je ´Dinners Creek´voorbij. Na Alfred´s National Park wat bijna even groot is als Nederland kwamen we uiteindelijk aan de kust bij Eden alwaar we zouden overnachten. Het plaatsje leek in eerste instantie uitgestorven en weinig dynamisch. In de plaatselijke muziekshop stond Vera Lynn tussen de new releases alhoewel De meeste winkels dicht waren of er hing een briefje op de deur "Back on Deck in September". Het was een oud Whalers dorp en delen ervan stonden op de wereld erfgoed lijst. Dat gold zeker ook voor haar bewoners. We gingen de eerste de beste pub binnen die open was en troffen daar alleen maar mannen met baarden (rouwdouwers zoals Tom en Derek ze noemen) en (dit is ECHT waar) een van de mannen droeg een ooglapje.
Nu hadden we 10 minuten geleden net het Whalers museum bezocht en de harpoenen gezien en onze verbeelding ging op de loop.
De volgende ochtend hoefden we niet de warme douche met koud water te mengen. Dit was waarschijnlijk voor 'rouwdouwers'en het duurde niet lang of we werden die ochtend zelf het slachtoffer van een 'rouwdouwer'. Een truck verloor wat grit van zijn lading en sloeg bij ons een barst van 70cm in het voorruit. In Merimbula bij het service station kregen we te horen dat dit dagelijkse kost is in Farmersland waar men ook niet schrikt als men af en toe een kangaroe op de bullbar oppikt. We hoefden ons niet ongerust te maken. De man nam het zelfs een beetje ironisch op dat wij stadsmensen ons zo druk maakten over zo'n barstje van een kleine meter over het voorruit. Een beetje 'rouwdouwer'draait zijn hand niet om voor de resterende 450 km naar Sydney. Dus HIT THE ROAD zonder verdere 'brokken'en dat is maar goed ook want woensdag moeten we terug zijn voor Engelse les en voor school!
-
09 Augustus 2011 - 13:10
An Jansen.:
geweldig verhaal , weer een heel andere kijk op australie,ik weet alleen niet of jullie nog bij marcel zijn geweest , ik dacht dat dat ook de bedoeling was maar dat heb ik niet uit het verhaal begrepen. Nu dus weer gezellig in Sydney,en misschien voelen jullie je daar al een beetje thuis en kan de vakantie weervrolijk verder.Dank voor alle mooie belevenissen en heel veel liefs voor Tom,Derk en Gerry en jij Karin voor alle verhalen. Tom en Derek spreken jullie al een beetje engels ik denk vast van wel .En Gerry is het kantoor daar naar je zin? Dat hoop ik maar.hier alles goed en lieve groeten en xxx {O} ma. -
09 Augustus 2011 - 13:10
An Jansen.:
geweldig verhaal , weer een heel andere kijk op australie,ik weet alleen niet of jullie nog bij marcel zijn geweest , ik dacht dat dat ook de bedoeling was maar dat heb ik niet uit het verhaal begrepen. Nu dus weer gezellig in Sydney,en misschien voelen jullie je daar al een beetje thuis en kan de vakantie weervrolijk verder.Dank voor alle mooie belevenissen en heel veel liefs voor Tom,Derk en Gerry en jij Karin voor alle verhalen. Tom en Derek spreken jullie al een beetje engels ik denk vast van wel .En Gerry is het kantoor daar naar je zin? Dat hoop ik maar.hier alles goed en lieve groeten en xxx {O} ma. -
09 Augustus 2011 - 13:16
An Jansen :
Vergeten te melden dat ik ook de foto,s erg leuk vind. Gewldig! -
09 Augustus 2011 - 16:55
Lenny & BoB:
Prachtig verslag, hartstikke leuk geschreven en beschreven. Ondanks de markante beschrijvingen van allerlei types die jullie zijn tegengekomen, toch graag foto's van mannen met ooglapjes, vrouwen met enge lippenstift, rare truien en tandeloze opa's! Karin meld je alvast aan als correspondente voor het lokale krantje met je eigen column "Observations from a foreigner". -
09 Augustus 2011 - 18:29
Jan En Aaf:
Prachtig verhaal de wereldfietser zou er wel van genoten hebben. Dit is weer wat anders dan de Fiji wat een wereld van verschil. We wachten weer op het volgende avontuur Veel liefs voor jullie vieren van ons tweeen. -
10 Augustus 2011 - 09:27
Joop En Corry:
Wat weer een leuk verhaal. Karin onze complimenten voor het leuke schrijven wat je doet. Jullie vullen jullie tijd in Australie heel goed in. En vermaken de jongens zich ook goed?
We hebben begrepen dat jullie op bezoek zijn geweest bij familie of kennissen in Melbourne. Hebben jullie ook al Aboriginals gezien? Het weer is hier echt Hollands nat en koud. Nog heel veel plezier en een paar mooie weken!
Liefs ome Joop en tante Corry -
15 Augustus 2011 - 02:05
Dorien:
Rouwdouwers met ooglapjes, daar doe je het toch voor. Leuk om te lezen al die reisverslagen! Veel plezier nog daar en ik blijf jullie volgen. Groetjes uit taipei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
