Zimbabwe, bijzonder afscheid

Zimbabwe
Rode zonsondergang, purpere hemel zaten we later onder een knipoog van de maan te dineren bij kaarslicht aan de Zambezi. De idylle werd verstroord door een angstige luide brul ergens in de bosjes. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was bleven ook wij rustig. En vielen we na het eten snel in slaap Terwijl de zoete geur van de acacia onze tent vulde. 's Nachts onder een heldere hemel die pulseerde van de vele sterren naar het bushtoilet, Terwijl de hippo zijn barriton gemompel liet horen en de hyena,s hun lachen aanvingen. 's Morgens liet ik mezelf verwarmen met een warme beker thee door links de gloedvolle zon die steeds hoger aan de hemel klom en rechts het knapperende kampvuur wat nog brande om in de nacht alle Wilde dieren op afstand te houden. Voordat we aan onze 2 daagse kanotocht begonnen ging de gids eerst op zoek naar het dier wat de avond daarvoor vlak bij de keuken in het donker was aangevallen en waardoor de hyena's ons de halve nacht uit onze slaap hadden gehouden. Het dier werd niet gevonden. Het voorval bleef ons achtervolgen. S Middags hoorden we dat een gewonde buffel in angst en dol het naastgelegen kamp was ingehold en daar de eigenaar van het kamp had aangevallen. Men sprak van de ergste aanval door een wild dier sinds 25 jaar. Onze kanotocht verliep zonder incidenten al hield Gerry er wel een gekneusde duim aan over doordat hij ons veilig door alle stroomversnellingen had geloodst en langs alle crocs en hippo,s. Als iemand "hippo" riep werden we gelijk richting oever gedirigeerd. En als je dan nog de moed had om achterom te kijken doken er naast de hippo soms nog 9 hippo's boven water op. De grootste leek altijd richting onze kano te zwemmen.
In elephant camp lieten we ons schandalig verwennen. Op onze veranda een eigen zwembad en binnen een weldadig ligbad met uizicht op de drinkpoel voor al het wild.Het leukst was onze eigen walkie-talkie om mee te spelen en waar we onder onze zelfverzonnen codenamen informeerde naar de jongens in hun luxe tenthuis die hadden inmiddeld de zelfgebakken koekjes gevonden wat ze combineerde met de inhoud van Hun minibar. Jonathan, de eigenaar een exentrieke afrikaanse blanke Joop Braakhekke, strooide met kushandjes en ging af en toe wandelen met zijn aangelijnde cheetah.
Victoria falls is een spookstad voor toeristen die allemaal komen voor de wereldberoemde watervallen die zich over 2 landen en 1,7 km uitstrekken. Vic falls is niet representatief voor de rest van Zim waar de winkels leeg zijn. We zagen onder een grote boom met verkiezingsposters een verplichte party bijeemkomst. Veel gelovige mensen. Een apostelgenoodschap in het wit biddend langs de kant van de weg moet de mensen in dit land hoop geven. Op weg naar Hwangwe National Park klonk hosanna &praise the lord. Maar tot verdriet van de chauffeur liep na 2 nummers zijn enige bandje vast. De mensen hebben hier niets en kunnen ook niets beginnen met hun briefjes papiergeld van 100 triljoen dollar. Ik las ergens dat de zoon van de president een tijdje in Johannesburg op school zat en iedere dag met het vliegtuig werd gehaald en gebracht. In onze airco auto ging de chauffeur door met zijn klaagzang. Toen hij hoorde wat een huis in Nederland kost en water en electriciteit vloot hij een paar keer ongelovig tussen zijn tanden door en voegde daar lachend aan toe:" Moet echt wel moeilijk zijn in Nederland te wonen. Zijn kinderen had hij Hope en Hopemore genoemd. Hier geen winkeltjes met vrolijke namen. Ergens 5 opgestapelde tomaten en wat bijeengeregen baobabvruchten maar een markt kon je het niet noemen. Nergens wasgoed aan n lijntje. Het enige aan kleding wat ze bezitten hebben ze aan. Vandaag geen public transport. Een handjevol mensen zat langs de verschillende liftplekken in de hoop vandaag nog op hun bestemming aan te komen. Wij kwamen aan in Somalisa Camp waar het aan het echte Afrika gevoel aan niets ontbreekt... nou ja misschien een tropenhelm en wandelstok. Onze gids Calvet was echt verbluffend. Als hij een vogel zag riep hij de naam en daar achteraan het bladzijdenummer uit het 425 pagina tellende vogelboek. Hij wist echt alles en had een bijzonder zintuig voor het spotten van wild. Zittend achter zijn stuur van zijn jeep. Zijn jachtgeweer met een strip baobabstam aan de motorkap gebonden, tuurde hij geduldig in het witte Kalahari zand naar verse sporen. Hij vond s morgens 9 leeuwen en een kleine zeldzame afrikaanse kangaroe. De bush wandeling met Calvet was een bijzondere ervaring. s Morgens loodste hij ons met zn geladen geweer slingerend langs alle verschillende uitwerpselen en maakte een spelletje van wie het verst de impala keutel kan spugen! Zijn beste attribuut was een sok gevuld met as die hij als een geluidloos belletje liet rinkelen en die ons aan de goede kant van de wind hield. Met een omtrekkende beweging moesten we terug naar de auto sluipen omdat we inmiddels van een kant door olifanten werden genaderd. De olifanten waren zo wie zo in de meerderheid. Ze hadden zelfs het zwembad van ons kamp ingenomen. We konden ons uren vermaken met de kuddes olifanten die voorbij trokken en kwamen drinken en badderen. Laat in de middag reed Calvet ons naar de meest prachtige plekjes waar hij tegen zonsondergang een tafeltje uitklapte en onze safaridrankjes mixte en daarbij lekkere hapjes uit een rietenmandje toverde. Begeleid door een volle maan werd het moeilijk afscheid te nemen van Afrika....of misschien toch niet?
Vliegveld Livingstone, Zambia "under construction". Tenminste dat was voor 1 week geleden nog zo. Het zou over 2 weken open gaan meldde onze chauffeur ons toen trots. We hadden elkaar ongelovig aangekeken en schamper gelachen Jaja wat dacht je van 1 jaar haha. Nu hadden we zo wie zo iets met vliegvelden deze vakantie ... maar dit sloeg alles! Bleek dat het vliegveld net een uurtje voor onze komst met veel ceremonial tamtam was geopend. En wij werden als allereerste passagiers hartelijk verwelkomt. Achter een pilaar met 5 balonnen stond een ontvangstcommittee klaar met champagne, kregen we een safaripet op en werden we uitgebreid op de foto gezet. Dat het gebouw verder leeg was , er nog geen toilet was, de stoelen nog in plastic, geen prullenbakken en men nog bezig was de fotoacan bij immigrations te installeren mocht de pret niet drukken. Onze vlucht werd uitgebreid gevierd. bij de bagagescan werden slordig alle champagne glazen achtergelaten alsof het een bar betrof. En zo werd zelfs ons afscheid van Afrika zeker een memorable maar vooral een vrolijk en feestelijk afscheid.