De boot naar Banda

De boot naar Banda.

Ken je die mop van die 2 Nederlanders die naar Banda gingen? Het hoogtepunt van onze reis hier in Indonesië.

Gelukkig gingen ze wel echter met 28 uur vertraging. Er is hier een gezegde De tijd in Indonesië is van rubber. Eerst zouden we met de snelle boot. Toen bleek dat wij de enige passagiers waren werd de boot gecanceld. We konden de volgende dag met het grote Pelni schip. In plaats van 5 uur zouden we er met de Pelni 15 uur over doen! Onze ‘stroman’ had reeds tickets voor ons en ook stuurde hij zijn taxi. Nou ja…taxi het begon al dat hij 20 min te laat kwam of was het binnen de ‘rubber time?’ Toen ging zijn achterklep niet open. Hij kroop over de hoedenplank om dit te fixen maar dan nog lag er natuurlijk weer een mega grote speaker in de kofferbak dus geen stress onze tassen op de voorstoel en gaan met die ‘pisang.

Natuurlijk…een file! En meneertje taxi begon doodleuk hard lachend een verhaal over Sinterklaas en zwarte Piet? Het schoot niet op in de verte zag ik de roestige kraag als icoon van de haven van Ambon. Voor mijn neus het klokje op het dashond nog 5 minuten beter jalan jalan? Ja problem. En nog een problem onze ‘stroman’ nam zijn telefoon niet op. We pakten onze rugtassen en begaven ons tussen de grote stroom passagiers, kruiers en slepers richting kade. We drongen langs de honderden reizigers. Oeps Wallie verloor in de hectiek zijn matrozen pet. Niet de boot naar Jakarta maar nog even doorlopen naar de volgende boot werd ons gewezen. De spoeling en goederen stroom dunde nu flink uit. En daar werden we feilloos uit de menigte geplukt door onze ‘stroman’ we kregen keurig ons ticket overhandigd en met een stempel op onze hand was onze entree een feit en liepen wij over de loopplank aan boord. Onze ‘stroman’ voorop naar onze geboekte hut. Krijg nou wat!!! Onze stroman had werkelijk zijn best voor ons gedaan. Het was alleen nog niet helemaal duidelijk welke hut nou precies. We zaten blijkbaar al onder de waaier op het bed van een heel gezin met kinderen. We werden nog een paar keer verplaatst en orang Gerry [e-38] Karin en Wallie eindigden in de hut van de kapitein met airco voor de overtocht naar Banda en dat voor nog geen 2 euro. In de hut moesten we nog even de tweebedden verdelen wie sliep op AC Milan? en wie op Hello Kitty?

Er was van alles te koop. Verwacht geen winkels of restaurant. Maar er liepen ontelbaar veel vrouwen met kant en klare bakjes nasi, 10 pinda’s ineen piepkleine zakje (ik kocht er 5) onze “Jan in de zak”.

Disney Waaiers die doormidden geknipt werden en efficiënt gedeeld met de kinderen van het gezin. Iedere cm van het schip was in gebruik overal zaten mensen al dan niet op hun gekochte stukje witte mat men hun waar. Het leek wel een overvolle vrijmarkt op Koningsdag maal 2. De laatste dozen water en waspoeder werden het ruim in getakeld bij de 100 zakken rijst. Boven in het gangpad hing een jongen in spagaat om zijn opgestapelde handel te bewaken dit hield hij zeker geen 15 uur vol. Naast hem waren 2 jongens bezig nog een plekje te zoeken voor hun gloednieuwe ingepakte LG koelvriescombinatie. Het apparaat was net te breed als het gangpad. dus dan maar naast de 2 manshoge stapels eieren parkeren. Buiten zag ik een moeder met haar 3 kleine kinderen al in diepe slaap, wat nu als het ging regenen? En ik had het nog niet gedacht of de hemel trok open en liet een tropische regenbui los. Iedereen buiten zocht nu ook nog een staanplaats binnen. Ik las de geruststellende woorden boven onze hut Safety first.

Toen na 3 uur! de laatste nasi en sigaretten verkopers afzwaaiden en de ‘kuier latten’ namen naar het vaste land. En het zangerige aanprijzen van de bekers limonade ook was verstomd klonk de moderne scheepsbel, een 3 tonige melodie en kregen we wat informasi door de omroepinstallatie. Helaas in Bahasa dus informasi was dan ook het enige wat we konden verstaan en Limapulah de geplande reistijd was dit inclusief het 3 uur laden van het schip? We zullen het morgenochtend weten. We gingen vroeg ‘onder zeil’ en lieten ons wiegen door de ronkende motor.