We love Seram

We love Seram

Als enige westerlingen stonden wij klaar om aan boord te gaan op de fast boat naar het eiland Seram. Bij het kleine haventje stond met ons een bonte verzameling mensen, brommers en pakketten zelfs een vrouw met een grote witte levende kakatoe op een stokje de nationale vogel van de Molukken. De ‘oversteek’ duurde ca. 2 uur. Mijn achter buurman zong voor zijn baby en rechts naast mij at mijn buurvrouw haar bakje nasi, daarna viel zij in slaap op de bank, met haar 1m45 nam ze niet meer dan 2 stoelen in gebruik.

Ons geboekte onderkomen lag helemaal in het noorden van het eiland dus moesten we vanaf het haventje eerst het hele eiland doorkruisen.

vervoer is lastig op Seram mij wij hadden ons ‘contact’ Viktor een wonderlijke man hij runt samen met zijn vrouw en dochter een klasje in zijn tuin waar alle kinderen uit de gemeenschap gratis Engels kunnen leren.

Wij werden natuurlijk uitgenodigd voor Lunch bij Victor thuis. Als dank voor deze bijzondere geste hadden wij gezorgd voor 50 schriften en pennen. Het werd een bijzonder welkom door zingende kinderen en onder het eten kwamen ze één voor één hun engelse woordjes voordragen. Zo schattig! Verder hebben we ons vermaakt met een schietlesje katapel (katapult). Alsof dit alles nog niet wonderlijk genoeg was bezat hij in diezelfde tuin ook nog de grootste orchideeën verzamelen van de Molukken en een galerie waar hij accessoires verkocht gemaakt van schelpen om zo wat extra centjes op te halen voor zijn Engelse lesmateriaal. Uiteindelijk moesten wij verder naar onze geboekte accommodatie, het enige wat op internet was te vinden in het noorden van Seram. op het noordelijkste puntje hield de weg op en moesten we met onze rugtassen aan boord van een kleine kano voor de overtocht naar onze drijvende cottage. Onderweg stopte de motor in de kano er heel even mee maar gelukkig voor ons kwamen we nog net voor donker aan.

wij stapte vanuit onze boot door een groot hart op de steiger over het vlonderpad en gooiden onze rugtassen door de met knipperlichten verlichte kerstboog die een open paviljoen markeerde. Daar stonden 100 wit bekleden stoelen netjes in het gelid bij witte gedekte tafels. Een surrealistische wedding locatie in de middle of nowehere wij waren de enige gasten. Er was een piepklein dorpje met 500 inwoners en nog vóór het eten besloten we nog even de benen te strekken. We maakte een wandeling door de enige straat. Wij waren net de vlonder af of daar kwam al een oma uit haar huis met voor ons een bordje verse ananas de jongen van de pastorie was de 2e op onze weg verder giechelende meisjes, kindjes die ambulance speelde met de kruiwagen, een futsal clubje en s’avonds hadden wij een spontane ontmoeting met Sonny de ranger van het nationale park. Er ontstond gelijk een instant plan om de volgende dag met hem mee te gaan voor een hike door de bergen ook konden we dan blijven slapen in zijn zelfgebouwde boomhut als wij dat wilde. Ja natuurlijk! Waarom niet? De volgende ochtend precies op de afgesproken tijd stond Sonny klaar. Wij namen onze toiletspullen mee om op weg te gaan naar onze slaapplek voor de nacht de hut boven in het regenwoud. Een wonderschone locatie!! Het was nog wel even een klim begeleid door het cirkelzaag geluid van krekels. Maar WoW wat was het een prachtige tocht. En natuurlijk hadden wij Sonny die het ons ‘gemakkelijk’ maakte door met zijn grote kapmes enigszins voor ons het bushpad vrij te maken. totaal bezweet kwamen wij aan bij ons hutje off grid omringd door verschillende bonte vlinders ter grote van een mannen hand. Wat wij nog niet wisten was dat wij onze eigen ‘vlinder’ hadden. In haar gele t shirt met opdruk van een grote vlinder (heus waar) luisterde deze dame ook nog naar de naam Poppy.

Onze ‘vlinder’ kwam die dag 2 x de berg op met ons eten en drinken. Na de lunch maakte wij nog een keer een flinke hike achter Sonny met zijn kapmes. Altijd het onontbeerlijke loei scherpe kapmes in de aanslag tezamen met een aansteker de twee belangrijkste bezittingen om te overleven in het regenwoud. Oeps daar schoot een kleine slang weg voor Sonny’s voeten terwijl de neushoornvogel zich nog schuil hield lette ik goed op waar ik mijn voeten plantte en welke scherpe stengels we moesten ontwijken het was allemaal niet zonder gevaar. We staken kleine stroompjes over eerst nog voorzichtig maar al gauw waren de gympen doorweekt. Het boeide niet, heel aankomen bij de boomhut was het doel en na ruim 3 uur lukte dat wonderwel. Op ons terras trokken we als beloning het meegebrachte blikje Bintang uit de toilettas open en keken hoe het woud zich snel vulde met een grote witte mist deken die ook weer net zo snel verdween. Daarop volgde het schouwspel van de zonsondergang.

De volgende morgen kwam Poppy ontbijt brengen de kakatoe was ook wakker en vloog hoog over onze hut. We genoten van een onvergetelijke zonsopkomst boven de woudreuzen. En toen was het tijd om weer naar beneden af te dalen.

De volgende dag maakte wij met Sonny een boottocht op de salawai rivier langs de overweldigende flora, dikke sago palmen rijp om gehakt te worden voor de productie van het sago meel alweer omringt door 5 jonge palmen zodat zij continu zorgen voor een oneindige bron van de sagopap, papeda. Wij zagen vele soorten vegetatie o.a. een wonderlijke palm soort met dikke lange wortels die als uitgespreide armen naar het water reikte alsof ze houvast zochten om de zware groene kroon omhoog te houden. Op ons bootje waren 2 man met hakmes nodig om het slachtafval van overhangend groen te elimineren. Er moesten soms omgevallen bomen met veel stuurmanskunst worden overvaren. We zagen kleine krokodillen en keken omhoog naar het schelle geluid van de rode ara’s en witte ibis niet toevallig ook de kleuren van de Indonesische vlag. Onze bootsman rookte de ene na andere kretek en dacht waar ben ik aan begonnen de scherpe stekels ontwijkend. Als je daar per ongeluk in bleef haken werd je zo het water ingetrokken hati hati! pas op! Zelfs Sonny was op een gegeven moment verslagen. Zijn kapmes kon deze versperring na 1,5 uur niet aan. Een dikke woudreus lag dwars over de rivier en uiteindelijk werd de terugtocht ingezet. Eindelijk kon de bootsman een beetje relaxen en zijn nasi van zijn bananenblad nuttigen.

Voor de lunch voer onze kano richting een met hoge palmen omzoomd onbewoond eiland. Een droom locatie voor een picknick. Rechts boven het meer zag ik een enorme grote witte wolken partij het leek of 2 koppen van de Chinese draak verschenen die het chinees nieuw jaar hiermee vervroegd kwamen aankondigen. Terwijl aan de andere kant een alsmaar dreigende lucht was waar te nemen. Toen de 2 denkbeeldige drakenwolken botsten op de inmiddels zwarte lucht opende de hemel zich voor een ontlading en stortte een tropische regenbui over ons neer. Een tijdje hebben wij geschuild en gekeken hoe men het waagde om in de stam van een hoge klapperboom te klimmen om wat verse kokosnoten te oogsten. Deze werden gelijk door midden gehakt voor onze verse drankjes. Op enig moment moesten we toch nog een stukje zee oversteken. Er werd moed verzameld. Wij doken in onze poncho’s die nu toch niet voor niets al bijna 3 weken in onze rugtas zaten en maakte de oversteek. Toen wij de steiger van de trouwlocatie weer bereikten was het druk met dorpelingen die onder hun paraplu met gebedenboek in de hand sereen richting samenkomst gingen. Het personeel van de pastorie droeg een kleine kansel naar de hut alwaar het in de Gloria de start was van de dienst op zaterdagavond.De volgende ochtend was ik uit nieuwsgierigheid vroeg naar de kerk gelopen. Deze stroomde net leeg van de speciale dienst voor de kinderen. Alhoewel ik het tafereel van een afstand gade sloeg was ik toch al opgemerkt en moesten alle kindjes de hand schudden van deze vreemde witte lange vrouw. Daarna moest ik op de foto met het voltallige kerkkoor en muzikanten de priester wilde perse nog zijn officiële gewaad aantrekken en snelde op zijn blote voeten door het groen glimmende gordijnen naar achteren. Een eer die voor mij als atheïst geheel ongepast was maar die niet meer teruggedraaid kon worden.

Ergens op Seram woont nog een stam een uur rijden van de bewoonde wereld. Deze gemeenschap leeft nog redelijk geïsoleerd met eigen gewoontes en gebruiken. Zij gebruiken bijvoorbeeld nog pijl en boog om op jacht gaan.

wij volgenden een smal pad naar het dorp Huaulu. Af en toe was de muur van groen te smal voor onze auto maar gelukkig gaf de ‘muur’ mee. Ik voelde een lichte opwinding op weg naar het afgelegen dorp van de afstammelingen van het voormalige koppensnellende volk.

Inderdaad na 1 uur hielden wij halt voor een wegversperring. De afzetting was gemaakt met grote bamboe stammen en symboliseerde een geïmproviseerde slagboom bewaakt door een jong volwassene in gedateerd FC Madrid outfit met het grootste kapmes tot nu toe op zijn rug in schede.

De Versperring gold voor alle voertuigen. En voor de zekerheid heeft het zeer bijgelovige volkje de electriciteitspalen net buiten de grenzen van hun dorp laten plaatsen. Ondanks het verbod voor alle voertuigen kwam vreemd genoeg iemand ons tegemoet met helm op zijn hoofd zoals bij ons de jongen van Thuisbezorgd. Dit was hij zeker niet en het was ook geen tropenhelm. Wij kregen toestemming van het dorpshoofd die ons begeleide naar zijn traditionele huis waar wij onze naam en e-mailadres?? In een schrift moesten schrijven. Hoewel wij uit gewoonte het e-mailadres oversloegen was ik niet bang ooit een mailtje van de goede mensen te ontvangen. Iedereen bleek super vriendelijk. En waar eens de schedels van de vijand als trofeeën boven de voordeur hingen waren deze inmiddels vervangen door kokosnoten.

Het tafeltje met een wirwar aan stroomdraad en opladers stond recht onder het opbergrek met zeer giftige pijlen. Wanneer hiermee een dier raak werd geschoten kon de prooi nog maximaal 1 meter aan zijn belagers ontkomen alvorens het mors dood neer valt. Een stukje aandrijfketting van een motor deed dienst als slot op de deur. Veel mannen zaten te kauwen op de betelnoot. Het bourdeaux rode goedje wat de gehele mond en gebit de rode kleur laat aannemen had dezelfde kleur als hun traditionele hoofddeksel een rode hoofddoek. Niet alles was zo traditioneel als ze zich lieten voorstaan.

Disney Prinses Elsa had hier reeds haar opwachting gemaakt evenals opzichtige Gucci logo’s.

In één van de hutten zat een man eenvoudig een nieuw palmbladeren dak aaneen te rijgen. Het nieuwe bouwmateriaal ligt opgeslagen tot gebruik in zijn ‘woon/slaapvertrek’ wat makkelijk kan want verder was het vertrek leeg op 1 matras na en wat essentiële gebruiksvoorwerpen zoals steevast het vlijmscherpe grote mes.

Als het dak strook voor strook moet worden vervangen komt de hele gemeenschap helpen. Een andere man bindt zijn durian oogst met zelfgedraaid vlasdraad aan een bamboe stam die hij over zijn schouder naar de kant van de weg draagt om ze daar te slijten voor 20.000 roepie omgerekend 1,20 euro. Vraag mij af wie de kopers zijn als alles langs de weg groeit.

Op de enige weg stond niet zelden een eenzame brommer geparkeerd de eigenaar was gewapend met kapmes de jungle ingelopen om wat gewassen en fruit te oogsten. De avondwandeling was ook dit keer weer een zeer vermakelijke. Dit keer begeleid door de aller vrolijkste vrouw met haar dochters en nog een sleepje aanhang met gitaar waar helaas geen noot uitkwam liepen we weer de enige straat van het dorp. In haar van buiten en binnen roze geschilderde huisje kreeg ik gelijk een elektrische waaier op mij gericht. Vriendelijk vroegen de schoolmeisjes om Engels te oefenen maar verder dan i love you kwamen ze niet. De volgende morgen klonk het: “ hello mister! ”We love you!!!” over het water zagen wij drie kano’s met schoolkinderenin in vrolijke identieke uniformen luid zingend de oversteek maken naar school. Yes! we you we love Seram!