Pittig Ambon

Welkom op Ambon wilt u alstublieft het lifejacket aanboord laten dit behoort aan Lion air en zal worden gerapporteerd als diefstal, klonk het door de krakende omroep installatie van het dito krakende vliegtuig. Onze tassen pasten in de taxi nog net in de achterbak naast de Levensgrote speaker in het bescheiden maar brute autootje. Ondanks ons pittige verleden een hartelijk welkom van Viktori hij had speciaal zijn oranje korte broek aangedaan en showde vol trots zijn Holland tatoo op zijn been.

op weg naar het city hotel begon hij gelijk een pikante verhandeling over de 63 soorten bananen van de Molukken waarbij de grote er niet zo toe doet hoe kleiner hoe smakelijker.

De speaker achterin liet al snel doorschemeren dat de Molukkers een muzikaal volkje zijn op iedere 5e stoeptegel stond “Bon city of music” Daniel Saluleka, Broerie Pesulima, Doddie latuh harri hari zijn muzikale helden en ook zijn ze hier nog altijd dol op Oscar Harris.

Ons Hotel in Ambon was een soort paralel universum. Een moderne blokkendoos van glas en staal Gelegen naast een brommer werkplaats waar reparasi lekke ban en knalpot plaatsvinden. Vergeleken met de ‘kookpot’ buiten is de binnen temperatuur zeer aangenaam. Een soft liftmuziekje begeleid ons naar het fancy dakterras met ibiza interieur. Men serveert er hippe mocktails alle trendy cofee varianten met soy latte, havermelk en zelfs matcha.

Achter ons gordijn ligt de afgebrokkelde stad en de roestige haven. Als je met een half oog kijkt heeft de grote roestige kraan in de verte heeft het nog iets weg van een kunstwerk van Joep van Lieshout. Het enige wat glimt zijn 2 grote uienbollen van de Moskee. Het werd een heel kort bezoekje en wij gooiden na 1 nachtje in deze betonnen jungle ons schema al om toen bleek dat er rellen gaande waren. Wij hadden het alleen van horen zeggen maar als de Molukker zijn Parang (Moluks zwaard) meeneemt berg je dan maar.

De Hollanders gaven vroeger zelf het slechte voorbeeld en lieten gemakkelijk de koppen snellen want de kogel vond men te duur.

S avonds rolde de vreemde vorm van Sulawesi als schaduw over de maan.

De volgende ochtend op de boot naar Saparua. We gleden langs groene eilanden De gordel van Smaragddeed zijn naam eer aan, 6000 km lang. Wij zagen onze eerste vliegende vissenover de gladde zee scheren. Fort Duurstede was snel gevonden onder een dikke laag witte verse verf. Voor kerst komt hier de ‘winterschilder’ ook in het kleurige trappendorpje lag alles er weer fris rood, blauw en geel bij. De Molukse Oscar harris gaf een kareoke voorstelling vrolijk zwaaiend vanuit zijn huisje en toen wij na 1,5 uur weer terug liepen was hij nog steeds aan het zingen met zijn stereo op vol volume. Wij kwamen langs een kleine Pottenbakkers werkplaats en werden vriendelijk binnen gelaten. Of ik het ook wilde proberen vroeg de man lachend. Natuurlijk!!! Het was wel een tijdje terug maar ik was het nog niet verleerd. De man kon zijn ogen niet geloven, liep weg, ging zitten en stak een sigaret op. Na enkele minuten stak ik trots een asbak omhoog. Dit was werkelijk nog geen toerist gelukt in 15 jaar! En natuurlijk moest dit op foto’s vereeuwigd worden en kwam de gesigneerde asbak op een prominent plekje in de galerie te staan.

Na het eiland te zijn doorkruist kwamen wij aan bij ons hutje aan een zee op een wit zand strand en schoven wij aan bij het samensmeltings diner, met 4 Tsjechen en 2 Hollandse studenten onze super gastheer bleek ook nog eens een chef kok en zette 2 schalen smakelijke verse vis neer voldaan kropen wij onder onze klamboe bij het geluid van de ruisende zee.

De volgende morgen konden wij een kookles doen. Daarvoor werden we afgezet bij de kleine markt alwaar wij eerst de boodschappen moesten doen. Naast ons dook een oud vrouwtje op zij reikte net tot borst hoogte. Met rood geblokt sarong en kabaya en tradionele opgevouwen ‘theedoek’ op haar hoofd bleek de kleine mama Nelly een pittig vrouwtje. Met de verse vis en groenten troonde zij ons mee naar

Houtgestookte keukentje. Zij hanteerde het grote kapmes handig als dunschiller terwijl ik 1 kg aan waterspinatie mocht fijn snijden met het nieuwe mes. En terwijl ik zo bij mijn teiltje zat kreeg ik onmiddellijk een deja vue van de aanblik van de 30.000 jaar oude hand afdruk vorige week in de grot in het Ramang gebergte waar steevast een vinger miste.

Buiten stoven plots luid kakelend de kippen weg. Het zou mij op dat moment niets verbazen als zij op commando hun verse ‘telor’ gingen leggen voor mama Nelly de kleine grote baas die gehurkt over haar stenen kom en vijzel met haar kleine maar o zo knoestige sterke vuistje in de stenen kom en vijzel de knoflook, kurkuma en gember fijn maalde. Als beloning voor de kippen stond er een bakje met minimale groenten afval klaar. “mister Karin” riep zij mij naar haar kerosine gestookte stoofjes.

Haar handpalm moest vuurvastzijn van het voorproeven. Het smaakte heerlijk.

de productie sagopalm cakes lag te drogen in de zon. Ook moesten wij aan de sago pap.

De pap papeda genaamd ziet eruit als behang lijm en is gemakkelijk zonder tanden weg te krijgen. Aan tanden ontbreekt het hier bijna bij iedereen maar aan zoete palmsuiker geen gebrek.

De rest van onze dagen op Saparua bestonden uit snorkelen en hangmattere, potjes volleybal, een wandelingetje over het naastgelegen vlinderpad naar een kleine grot waar je kon zwemmen in een heldere bron van verkoelend water of namen we een bootje naar een onbewoond eiland en namen behalve onze snorkel maskers ook een ananas en vis mee die werd geroosterd op een houtvuur aan het strand. Bij het laatste samensmelting diner met nog 6 gasten uit kamp NL werden wij door onze gastheer Azziz weer verrast met een waar feest maal en hoorde we van de 8 doden die bij de eerdere rellen op Ambon waren gevallen…een pittig volkje.