Ongelofelijk

lieve familie en vrienden,

van Makassar ging onze reis verder naar Malino in de bergen. Een prachtige locatie midden tussen de groener dan groene rijstvelden. Malino wordt ook wel de bloemen hoofdstad van Sulawesi genoemd maar het was zeker niet de tijd van bloeiende bloemen op de bomen met grote witte trompetkelken na. Wel heel rustig en sereen tenminste toen we in de middag aankwamen[e-1f601] Toen de zon langzaam uitdoofde ging de ‘langspeelplaat’ van het kikker [e-38] krekelconcert op en begon ook een urenlang welles/nietes van buurman haan. In de nacht gevolgd door forse tropische stortbuien die met enorm gekletter over ons huisje tussen de sawa’s neerviel. ‘s Nachts droomde ik dat ik tijdens onze a.s. hike de berg moest afrennen. Onze gids had zich n.l. De vorige avond voorgesteld als Yusran en maakte zelf de grap dat zijn vrienden hem “Used to run” noemde omdat zijn grote hobby hardlopen is[e-1f648] de volgende ochtend bleek dat dromen gelukkig bedrog zijn want het tempo van Yusran was goed te volgen. We liepen door een werkelijk prachtig tropisch woud waar het groene blad per strekkende meter als groene draperieën omlaag hing. We liepen langs stammen van 40 meter hoge bamboe bossen die hun sierlijk gebogen vanen boven het groene landschap lieten uitsteken en enorme watervallen die beneden in een poel van een regenboog uiteen spatte. De schepper van de natuur was hier duidelijk over enthousiast te werk gegaan!

De tocht duurde zo’n 5 uur met een heerlijke lunch bij een gastvrije boeren familie en was om iedere hoek van een nieuwe bergpas een lust voor het oog.

De volgende dag een lange autorit naar Sengkang. Onze chauffeur is een baken van rust en zijn Engels soms niet al te goed. Dat levert soms hilarische conversaties op als: “ Here 60 person mountain” What is with te 60 person? No, 60 percen mountain here in Sulawesi[e-1f602]

En zo begreep ik ‘Richest street als Riksja street, had hij het over ‘dansing road als bergweg met haarspeldbochten en werkte zijn zuster bij Cress Rod wat later het Rode Kruis bleek te zijn.

’s Avonds toen wij het nieuws hadden meegekregen dat LA in brand staat kregen wij een super warm welkom in Sengkang. Wij waren overduidelijk de enige toeristen en belandde onder veel bekijks op een kleine kermis, en een voetbalveld waar Gerry een balletje trapte met de joelende jeugd. Overal werd ons gevraagd om een foto. Brommertjes stopten en zelfs bestuurders van auto’s stopten langs de kant van de weg om met ons op de foto te gaan. Ik heb een crème aangeprezen en moest 3x soft skin in de camera zeggen (echt waar![e-1f602]) en Gerry maakte zich later onsterfelijk door één wedstrijdje poolen te winnen van de locale kampioen[e-1f602][e-1f602] alles heel vermakelijk.

De volgende ochtend hebben we een boottocht op het Tempe meer gemaakt langs de drijvende vissershuizen. Ik herinnerde mij een boottocht 30 jaar geleden in China op een grijze dag in druilerige motregen met 3 kettingrokende Chinezen naar The Thousand islands. Alle eilanden waar de boot aanlegde waren desolaat en liepen wij verloren een rondje onder onze paraplu door de zeik regen een hele slechte excursie! bij eiland nr 5 zij één van de Chinezen “Next island is Beer Island” wij dachten in Godsnaam dan maar aan het bier! bleek het Bear Island te zijn omdat er op een deur van een toilethuisje een tekening van een beer stond![e-1f602][e-1f602]

De excursie vandaag was het tegenover gestelde en stelde geenszins teleur het was de lange autorit meer dan waard. Het weer was prachtig. De smalle kano had een vrolijk rood geschilderd voorsteven met aan weerszijden cirkels die op ogen leken de kano had op het eerste gezicht iets weg van de vrolijke kop en snavel van de neushoornvogel. De motor was afgedekt met een haakwerkje. De gemotoriseerde kano gleed fluistert over het meer waar de weerspiegeling van hoge palmen een dromerige aanblik bood. In de loop van de ochtend zagen wij vissers bedrijvig hun hoekige visnetten uitvouwden. Aan Wallie ook geen kind bij gedroogde mango stukjes en gedroogde vis op onze thee locatie aan boord van een van de drijvende huizen.

onze stuurman liet trots een foto zien van Erica Terpstra die hij zo’n 10 jaar geleden in zijn zelfde kano had mogen vervoeren. Vandaag moest hij helaas voor hem genoegen nemen met een foto met Wallie.

Terug in ons hotel liep ik ‘s avonds op mijn lompe crocs achter een kleine masseuse op veel te grote zwarte naaldhakken over het Chinese marmer naar haar kamer voor een weldadige en zeer stevige voetmassage. Daar liet ik alle indrukken en avonturen van de eerste week nogmaals de revue passeren en er kwam steeds maar 1 woord naar voren het Nederlandse stopwoordje van onze gids “ONGELOFELIJK!”