Schudden maar!

Schudden maar!

Vandaag een nieuwe dag in het ‘paradijs’.

Vanuatu kent geen dodelijke of gevaarlijk dieren. Het meeste gevaar loop je hier door vallende kokosnoten…t is maar dat jullie het weten.

Het eerste licht door de open luiken kondigd weer een zonnige dag aan.

Geen wekker. Als hier een zwaar blad van de boom valt ben je ook wakker! Het breken van de golfslag op de rotsen klonk bij aankomst nog zo luid. Nu is het onze achtergrond muziek geworden. We gingen op pad met Harrison. Onze super relaxte en aardige chauffeur. Hij gaat met een sukkel gangetje over de dramatische weg doet er wel heel lang over maar met zijn evenzo relaxte lievelings muziek een aangename bumpy rit. De zon stond fel aan de hemel en het was warm! We zochten de koelte op van het overhangend groen tijdens onze kayak tocht. En terug lieten we ons stroomafwaarts zakken. Wat geen moeite kostte. Daarna een lunch bij een strandbar en een verkoelende dip in de turqoise oceaan.

Hier nergens zwerfafval of plastic. De enige plagen die ze hier kennen is de zgn “One day plant” meegenomen door de soldaten tijdens de 2e Wereldoorlog. Deze plant overwoekerd het hele eiland en slingert zich om de grote woudreuzen die als overdekte groene mammoeten in het landschap staan. En de ‘schimmel’ die de cruiseschepen hebben overgebracht en alle palmbomen ziek maakt. Eerst dacht ik dat de vele cyclonen die Vanuatu jaarlijks teistert alle kruinen uit de hoge palmen had gerukt maar nee een schimmel tast langzaam ieder bladerdak van de palmbomen aan zodat uiteindelijk alleen nog de dunne stammen als om hulp vragende dunne lange armen omhoog steken. Triest. Maar het schijnt dat men onlangs een natuurlijke remedie heeft gevonden de schimmel te bestrijden.

In de achterbak van de pick up staan de mannen tijdens de rit het laatste nieuws uit te wisselen want met alle gaten in de weg kan men hier toch alleen voetstaps rijden. De taal bestaande uit meer dan 200 dialecten en Engels, Bislama genaamd. Het klink uit de monden van het vriendelijke volk als een soort vrolijke straattaal met lange klingers en rollende R, Men begroet elkaar met een lange Yooo! En dankjewel is tank you to mas, ok is straight, we reden langs De supa value stora, en je koopt daar nambra wan wota.

Hun sportheldinnen zijn het dames beach volleybal team The golden girls genoemd.

Hier geen gevelborden of schreeuwerige reclame, op de spaarzame winkeltjes. Wat je verkoopt beeld je af als een vrolijk schilderij op je gevel het liefst in primaire kleuren.

Als gevolg van de aardbeving is het centrum van Port Vila nog steeds afgesloten. Met de enige graafmachine is men hier bezig met het opruimen van ingestorte gebouwen. Er is een weg omlegging gemaakt om het centrum iedereen staat hierdoor even 3 min in de file niet noemenswaardig maar hier noemen ze het een verkeersinfarct. Ook wij moesten langs de omleiding maar 3 minuten meer of minder schudden maakten wij ons niet druk om. Wel om de korte opschudding van de aarde. De zoveelste naschok sinds half december. Onze dag bestond uit een bezoek aan een cultureel dorp, waar we alles leerden over het leven van de inlandse bevolking. We bekeken Een dans voorstelling. Verder slingerden we aan een touw om met een koele plons uit te komen in de de blue lagoon. Jullie kunnen je wellicht een voorstelling van deze activiteit voor de geest halen? En daarna door naar de volgende verkoelende plek alwaar we weer in onze zwemkleding het water in sprongen. Dit maal onder de straal van een grote waterval. Eind van de middag een serieuze opdracht. Onze vlucht naar Tanna bevestigd krijgen. Een Godsonmogelijke opdracht, maar wie niet waagt? Op het vliegveld, dit klinkt enorm maar denk aan 2 loketten. Kon ik nog net vóór sluitingstijd mijn IPhone onder het luikje doorschuiven zodat de vriendelijke meneer ons kon vertellen of we over 2 dagen twee van de 9 stoelen in het vliegtuigje hadden weten te bemachtigen. Het scheen zo te zijn alleen de vertrektijd was anders geworden? Wie vertelt je dat dan als er geen internet is? Geen telefoon en geen computer? Mij een raadsel …maar wij zullen het zien? Het luikje ging met een klap dicht en wij maakten ons op voor de enige echte ‘wereldberoemde Vuurshow hier in Vanuatu. In de net zo wereldberoemde de Beach bar. We hadden het beste tafeltje gekregen en moesten eerst nog een paar uur de tijd doden met gouwe ouwe hits uit de speakers, australisch bier, poolen en eten. De tribunes rondom de op het strand opgebouwde stellage liepen langzaam vol met bezoekers. De meesten uit Australië maar ook veel locale. Op het tijdstip van aanvang opende de hemel zich voor een gigantische tropische regenbui. Het publiek vluchtte snel naar de grote opgeblazen party tent. De stereo bleef gewoon werken. Er werd nog een cocktail geschud en wij zaten droog aan het beste tafeltje. We moesten nog maar even 15 min geduld hebben.

Iets later dan gepland waren wij dan alsnog getuigen van het ‘wereldberoemde’ spektakel in Vanuatu. Bijna een uur lang werd er ritmisch geslingerd met vuurpotten.Maar de show werd vlak voor het einde ruw geblust door weer een tropische regenbui.

Ditmaal bleef iedereen op de tribune zitten en liet zich in een mum van tijd kletsnat regenen. Omdat de opblaasbare party tent het ook had opgegeven, verplaatsten iedereen zich naar het strand waar uitgelaten werd gedanst op de hit: “It is raining halleluja! Als verzopen katten stond jong en oud met een big smile in een grote plas te springen. De hilariteit was compleet. Dit was voor velen het summum van de wereldberoemde vuurshow en ook wij zullen deze avond nog lang heugen ware het niet om het feit dat wij nog minstens 1,5 terug moesten rijden over de gatenkaas weg die op somme plaatsen was veranderd in een kleine snelstromende rivier. Dat werd weer schudden.