Het luie leven op Santo Island

HET LUIE LEVEN OP SANTO ISLAND

Landing op Santo. Eind van de dag. Een lange dag. Eerst met het vliegtuig naar Efate terug en daarna een vlucht naar Espititu Santos zoals het eiland officieel door de Portugese haar naam kreeg. Alles zat dicht. De zondag is hier overal een rustdag. Wij konden gelukkig nog net het laatste geld uit een afgelegen ATM peuren. En een ander hotel zoeken dan de bloedhete en gehorige container die op Tripadvisor 3 sterren kreeg. Australische Mary-Jean werd onze reddende engel. Zij stond net met de sleutel van de deur in de hand toen wij met onze tassen langs sjouwden. Binnen 1 seconden had ik besloten dat ik in haar hotel wilde overnachten. Wat een geluk! Wij schreven snel onze naam op een kladje en Mary Jean drukte de sleutel van onze kamer in onze hand met 2 Tusker (bier) en een opener. “See you tomorrow”. Wij liepen door de deur naar een schitterende tuin. En zagen tussen het groen het blauwe water van een zwembad flonkeren. Precies wat wij nodig hadden. Nu nog ergens wat eten vinden. Ook dat lukte.

De volgende ochtend gaf de hoofdstad Luganville een geheel andere aanblik.

Opeens hadden wij marktstalletjes voor onze deur en alle winkeltjes waren open. Op het grote grasveld stonden limonade standjes en BBQ’s onder grote met slingers versierde party tenten. Een lange rij gekleurde eiland jurken aan een lijn tussen 2 enorme schaduwrijke bomen. De verkoopsters op plastic stoeltjes er onder. Het had iets weg van een vrolijke Koninginnedag jaren 70.

Wij bezochten Million Dollar point. Een bizarre plek waar na de 2e Wereldoorlog de Amerikanen al hun oorlogstuig in zee hadden gedumpt. Nu ruim 80 jaar later waren de tanks overgroeid met het mooiste gekleurde koraal. Ik zag voor het eerst ook kleine stukjes rood koraal en de term ‘bloedkoraal’ kreeg opeens een heel andere betekenis. Met onze snorkels zwommen wij boven het mysterieuze zeelandschap. Uit de loop van een tank groeide nu een flinke dot pastel gekleurd wuivend zeeanemoon en vuurde nu zachtjes wolken lieflijke kleine gekleurde visjes af. De magische onderwaterkaart las als een plaatjesboek.

Iets verderop lag op een diepte van 20 tot 70 meter het wrak van de SS President Coolidge. Een groot luxe passagiersschip van ruim 100 meter wat voor de kust van Santo door de Japanners tot zinken was gebracht. President Roosevelt, liet dit zeer luxe en grootste passagiersschip ombouwen en bemande het met 5000 militairen manschappen om de oorlogsvloot in de Pacific te versterken. Het schip vertrok oktober 1941 uit de baai van San Francisco. En kwam 9 maanden later aan in de baai van Santo. Compleet met alle kroonluchters, een fraai zwembad met ingelegd mozaïek en tafelzilver. Maar inmiddels ook op volle oorlogssterkte. Het droeg behalve de militairen en materiaal ook een grote voorraad medicijnen tegen malaria. Alle opvarenden behalve de zeer ervaren kapitein Henry Nelson wisten zich te redden. Zijn lichaam werd onlangs na 74 jaar opgedoken en de resten werden onder de Amerikaanse vlag naar huis gestuurd alwaar hij alsnog voor zijn verdiensten postuum een Purple heart ontving. Nu is het één van de bekendste duik spots in de wereld.

Kleine Aanpassing van ons schema. Onze vlucht is 2 dagen vervroegd. Whats New?

Van Mary-Jean hoorde ik het nieuws dat het vliegtuig waarmee wij en de delegatie ambassadeurs vanaf Tanna naar Efate en Santo vlogen de dag erna in Efate aan de grond werd gehouden wegens technische problemen. Zo ging het vorig jaar het hele jaar! De 2 vliegtuigen van Vanuatu Air konden sporadisch wordend ingezet. Waardoor na COVID men nog een extra jaar gestraft werd zonder toeristen en dus inkomen. De regering hier komt en gaat met de seizoenen. De gemiddelde man in Vanuatu haalt er zijn schouders over op of lacht hard. Ik realiseer mij wat een mazzel wij hebben gehad. Dat wij sowieso Vanuatu en Tanna wisten te bereiken. En nu Santo…weliswaar 2 dagen korter maar wij waren er!

Onze witte Toyota pick-up stond ook ‘aan de grond’ wegens een technische storing. Hiervoor hoefden de onderdelen niet van overzee te komen. Bovendien konden wij nu in een rode Toyota Pick-up stappen. Alleen moest er nog even getankt worden. Bij de eerste benzine pomp stond een tank-vul-auto. Dit nam de hele dag in beslag bij het 2e en tevens laatste pompstation konden we gelukkig terecht…weer een mazzeltje.

Het was 2 uur rijden voor 15 min onder een waterval. Voor ons drinkwater stopte onze chauffeur bij een hut wat door hem herkent werd als winkeltje. Vanaf de buitenkant hadden wij dit niet kunnen vermoeden. De dame aan de toonbank was druk met haar 8! kasboeken. Meer kasboeken dan producten. Naast water kochten wij gort droge Kokos koekjes waarvan we er 1 per kwartier weg kauwden. De rest gaven wij aan 2 vrouwelijke wegwerkers die midden in de jungle met een stop [e-38] go bord stonden. Ergens werden nog 7 lifters meegenomen in de achterbak. En voort gingen wij in de rode Toyota met vierkante wielen.

Voor onze laatste stop een prachtige blauwe lagoon.

Champagne beach, wit zand zover je kon kijken, glashelder water in de verte een rij eilandjes omzoomd door hoge palmbomen. Wonderschoon. Onze nieuwe locatie. Het strand kreeg de naam van de Fransen die na de oorlog hier champagne kwamen drinken. Nu een andere realiteit. Onze drankjes moesten eerst nog even gehaald worden met de enige deel-auto in het dorp met 7 hutten. Ondertussen maakten wij kennis met onze nieuwe gastvrouw en inspecteerden wij onze hut. Zij kookte een zéér locale maaltijd en s avonds onder de klamboe besloten wij al dat dit voor maximaal 1 nacht was.

6:00 uur ‘s morgens.

De 2 schoonzussen die aan beide kanten van onze hut wonen produceren het dubbeleaantal decibellen dan de 2 schorre hanen die hier tussen de honden, kippen en varkens rondlopen. Hele gesprekken gaan in een zangerige hoge toon over onze hut. De 2 kleine buurmeisjes hebben al het zelfde volume geërfd van hun moeders. Geen water!

Dat zal wel goed komen stelde ik Gerry gerust want het werkt hier op solar en ik durfde al mijn geld er op te wedden dat het weer een bloedhete dag zou worden.

Buiten stuitte ik op de man die samen met zijn kleinzoon een groot dood wild zwart varken over het gras sleepte. Vanmorgen geschoten tijdens de jacht. Hij werd opgehangen aan de waslijn en ook hij moest nu net als wij wachten op het water om dat varken te wassen. Ook geen gas om ons ontbijt te maken. Maar daar werd aan gewerkt. Deze plek was ons iets te wild! en in het huisje van onze gastvrouw probeerde ik mijn telefoon opgeladen te krijgen en werd op mijn verzoek de wifi aangeslingerd zodat we een ander onderkomen konden zoeken. “you eat pig’? Daar had je het al! Toen ze ook nog vertelde dat curry van vleerhonden heel lekker smaakt moest dit niet te lang meer duren. We liepen naar een klein dorpje, maakten praatjes, leegden ieder een fles 1,5L water reden mee terug in de achterbak van een pick-up en probeerde daarna of het water het inmiddels deed. Het was gruwelijk heet. De hele familie lag languit voor Jaffa op de stenen vloer. Met wat lolly’s in mijn tas probeerde ik de buurkinderen stil te krijgen. Bang voor varken en ook om onze gastvrouw niet uit haar middag slaap te halen, sloegen wij onze lunch dit keer over. We doken in de zee en daarna in ons boek. En om drie uur kwam de ‘verlossing’ en konden we in de gedeelde pick-up naar een ander verblijf 10km verderop. Overal zijn wij tot nu toe de enige toeristen dus hebben wij geen moeite met het vinden van een slaapplek. En dit keer waren wij blij en gelukkig toen we met een fles wijn, 2 glazen en echte patatten! I.p.v. wild varken, bij onze bungalow zaten, uitkijkend over een wit zandstrand. Verderop kleurde de hemel fel rood ten teken dat achter de palmbomen de zon zakte.

Wakker worden met het geluid van de zee. De felle zon die schaamteloos gapend uit dezelfde zee tevoorschijn komt en opnieuw een warme dag aankondigt. Urenlang de loop van de kleine krabben volgen of in de glasheldere kalme zee liggen. Goed hydrateren. Beetje snorkelen. Naar het kleine onbewoonde eilandje aan de overkant zwemmen. Of bij laag water lopend naar het eilandje en uitrusten in een koele poel. Leren een bloemen krans te maken met de vrolijke naam Salou-Salou. Het prachtige boek het lied van de ooievaar…uitlezen. Stukje in de kajak.

Aanschouwen hoe onze vis gevangen wordt. Nog steeds verwonderd de zonsondergang in al haar glorie in ons opnemen. ‘s Avonds het optreden van van de vuurvliegjes.

Aan ons de taak dit luie leven nog zes dagen vol te houden!