John Frum Day

JOHN FRUM DAY

Vandaag weer een echte douche, waaier aan het plafond, een restaurant met magnifiek uitzicht op de blauwe oceaan, zwembad 5 passen van onze bungalow, een golfbaanTJE, 3 vlaggen op een stukje geschoren gras ter omvang van 2x onze achtertuin in het Reigerpark. Ook maar 3 golfballen. Toen er 2 ballen al heel snel dicht bij de vlag hard wegstuiterde op de harde vulkaan grond over de heg in the rough. Was het feest helaas voor Gerry snel over en ruilde hij de 2 golfclubs nr 9, één voor linkshandige en één voor rechtshandige bij de receptie om voor 2 snorkelmaskers.

Snorkelen kon in een blue hole met mooi gekleurd koraal en heel veel vissen. De avond sloten wij af met een Valentijn diner aan zee bij de ondergaande zon.

De volgende dag maakten wij ons op voor nog een hoogtepunt van onze week op Tanna n.l. De John Frum Celebration day en toevallig ook Gerry’s verjaardag.

Om 8 uur zouden wij worden opgehaald en in ene bleek Gerry’s verjaardag meer mijn verjaardag! Uit onze pick-up sprong een lange levendige jongen met innemende glimlach en riep naar ons vanaf een afstandje:”Hey are you the Holland People?” Hij stelde zich voor als Gitano Martelli (voor de dames ff googelen[e-1f609]) En ook hij was super benieuwd naar het bijwonen van de John Frum dag. John Frum was een Amerikaanse soldaat die zich na de 2e Wereldoorlog settelde tussen de bevolking van Tanna. Hij prentte de mensen in hun traditionele manier van leven noonit op te geven voor wie of wat ook. Zijn aanwezigheid, uitspraken en daden groeide uit tot mythische proporties. En de verjaardag van deze Cult figuur wordt ieder jaar herdacht op 15 februari.

Na een uurtje rijden kwamen wij aan bij het feest terrein. Op een grote open vlakte zaten aan de rand zo’n 1000 bont gekleurde mensen. Een ere tribune met de ambassadeurs van USA, Frankrijk en Engeland en de belangrijkste man die dag, de chief van de John Frum beweging bevonden zich aan de overzijde. De chief had voor deze jaarlijkse herdenkingsdag zijn penis koker en hoofdtooi verruild voor een statig uitziend uniform met pet.

De vlaggen hingen slap in de mast behalve het rood, groen, geel, zwart van Vanuatu. Maar vandaag ging het om de vlag van de US. Na de parade van voornamelijk oude mannen in een gedateerd groen US leger uniform die allemaal een BAMBOE paal als geweer op hun schouder droegen. Werd plechtig de Amerikaanse vlag gehesen en was het momentum voor de chief om de menigte toe te spreken. Onwennig op zijn leren gepoetste veterschoenen stapte hij naar voren. In een blauw uniform jasje met te lange mouwen en gouden epauletten op zijn frêle schouders. Een grote groezelige witte officiers pet op zijn hoofd. En behangen met medailles, was hij een en al belangrijkheid. Iedereen aanwezig groot en klein waren doodstil tijdens de ellenlange speeches. Behalve 1 varken en 3 biggen die voelden dat hun laatste uur geslagen had en ondanks hun gekerm plechtig werden bewaakt door 4 andere belangrijke chiefs.

De Ambassadeurs van Frankrijk, Engeland en US boden excuses aan voor het feit dat zij hun humanitaire belofte niet waren nagekomen. En wij kwamen er achter dat de eerste John Frum ceremonie ooit werd gehouden op 15 februari 1957, ook toevallig Gerry’s geboortedag!

Er werden traditionele dansen opgevoerd.

De 4 varkens werden symbolisch geruild voor 100 vleerhonden die de avond ervoor in bladeren gepakt en geroosterd waren. Deze ‘traktatie ‘ werd de feestlocatie opgedragen en uitgedeeld aan alle toeschouwers. Wij hadden gelukkig het stevige lunchpakket van gastvrouw Isabel. Ik keek om mij heen en vroeg mij af in welke hut het belangrijke groezelige uniform weer een jaar bewaard zou worden. Daarna kwamen weer nieuwe dans groepen op. Werd er natuurlijk weer volop hard geschaterd, handen geschud en geknuffeld. Ook veel ‘hello’s en

Name blong me Karin, mijn naam is Karin, Name blong you? Wat is jou naam.

Tegen half 4 besloten wij onze chauffeur op te zoeken. Op zoek in de menigte naar de coolste man met Reggae shirt, waar er nogal veel van bleken te zijn.

De John Frum beweging…niet te verwarren met de Bob Marley reggae beweging.

Ik hoopte dat onze chauffeur achter zijn donke bril een paar scherpe ogen had waarmee hij af en toe niet alleen een wild varken kon jagen maar ook de gaten in de weg op tijd opmerkte. Gaetano ons Italiaans model zakte onderuit in de passagiersstoel voor zijn schoonheids slaapje. Zijn cameratas schoof van zijn lange modellen benen. En met zijn knappehoofd tegen het zijraam, ogen gesloten, armpje uit het raam leek hij een en al ‘Cavalli Reclame’.

Onderweg werd door Reggae man langs de weg nog gestopt voor een pakketje knakworst. Maar met de kermende varkens op het midden terrein nog vers op ons netvlies had niemand trek. Het was een lange rit terug. Over de zwarte vlakte langs de vulkaan die een paar dagen eerder nog leeg was liep nu een bonte stoet mensen met kerstversiering om hun nek, vrolijk gekleurde eiland jurken, kerstslingers en bloemen in het haar. Mannen met bosjes cava plant onder hun arm op weg om in hun eigen dorp het feest voort te zetten.

Wij hobbelden op de deunen van de reggae vrolijk voort. Gefascineerd was ik ook door de grote zwarte leren gevechtshandschoen waar reggae man de versnellingspook mee bediende.

Toen we door zijn Reggae repertoire heen waren schakelde hij over op Kabouter Plop achtige liedjes met schelle fluit. Waarna desondanks ook Gerry en ik inzakte.

Het was een zeer boeiende en bijzondere dag geweest die ook bijzonder tot een eind kwam.

Na het avondeten werd er op ons huisje geklopt en hoorde ik buiten de stem van Isabel!

En iemand van de staff roepen: “Hello your friends are here”. Ik sprong onder de waaier vandaan en schoot snel in mijn kleren. In het restaurant wachtte onze lieve Tanna familie en ook Gaetano: “Here i am again Gerry your worst nightmate[e-1f604]) Het “lang zal hij leven” werd ingezet en een taart met kaarsjes werd voor Gerry binnen gedragen. Er werd geteld tot 68, geknuffeld, gelachen en geproost.

De volgende ochtend kwam hetzelfde voltallige vrienden gezelschap naar het vliegveld om ons uit te zwaaien.

Wat had ik graag nog willen blijven bij deze lieve mensen en heus niet omdat de volgende dag onze Italiaanse vriend Gaetano een traditionele penis koker kreeg omgelegd[e-1f609]Tanna was goed voor ons geweest en dat kwam door de vele lieve bijzondere mensen die wij de hand geschud hadden. Gerry had een speciale band opgebouwd met oom/chauffeur Joseph. Een gepensioneerde politie officier. De twee hebben tijdens lange autoritten heerlijke beschouwingen gehouden. En ik stelde mij zo voor dat het voor John Frum niet moeilijk moet zijn geweest zich op Tanna thuis te voelen.

4 meisjes in kleurrijke mini eiland jurkjes bij het hek van het vliegveld sprongen enthousiast op een neer en zwaaiden naar het naderende vliegtuig. Opgewonden renden zij mee langs het hek. Dag Tanna het is helaas tijd om te gaan.