GROOTS AFSCHEID VAN VANUATU!

GROOTS AFSCHEID VAN VANUATU!

Na 3 dagen besloten we nog één keer van plek te wisselen. 5 km verderop in het Franstalige gedeelte van Santo. Iets meer reuring. Een klein dorp Port Olry met 3 duizend inwoners. Denk dan niet aan winkeltjes want alles haalt men hier uit de zee of uit de jungle dus voor onze fles water was het nog best zoeken. Met onze tas op de rug en verstand op nul legde we de ca. 5 km lopend af in de 30 graden. We hadden nog 1,5 liter water en een half pak crackers. Wat samen met onze lange broek en schoenen het zwaarste woog. Wij hoopten op een lift maar al die tijd kwam er geen één auto voorbij.

Bij het eerste bord langs de weg na een klein uur lopen in de hitte lieten wij onze tassen vallen en checkten in bij Chez-Louis. De oceaan was hier nóg helderder, blauwer en het strand mogelijk nóg witter. Achter de dame liepen wij mee om onze nieuwe hut te inspecteren. Nou ja… nieuw? Nieuw adres maar oude troep.

Het Trapje omhoog moest nog even getimmerd (detail).

Tafeltjes, kleedjes knusse plantjes en wandkleden een zeepkisten-kast met schelpen verzameling. Niet gek opkijken als er hier een schelp van 40 cm aanspoelt. Verder veel bamboestammetjes aan elkaar geknutseld waar s morgens het invallende zonlicht een fraai lijnenspel mee tekende. Dit keer ‘limbode’ wij onder een lila klamboe door. Onze afgetapte waterinstallatie maakte na gebruik van de douche of toilet een 8 seconden durende hoge fluittoon. Ook s nachts. En het lichtknopje zat heel handig boven het bed. Je moest wel eerst bovenop het bed klimmen en reiken naar de hoogste balk. Verder een fan een eigen stopcontact om op te laden en wifi in het restaurant. Een weelde! Eerst maar eens het beste restaurant van Santo ontdekken op hetzelfde terrein.

6:00 ‘s Morgens

Tussen 2 bloeiende goudenregen bomen door liep het dorp uit voor de kerkdienst. Gisteravond lag iedereen in zee voor de wekelijkse wasbeurt. Men neemt het niet zo nauw met de hygiëne hier. Kleding wordt om de dag binnenste buiten gekeerd. Maar niet deze zondagochtend. De mooiste gekleurde eiland jurken. De bonte uitbundig gekleurde outfits vormden een mooi contrast met het groen van de palmbomen en het bos erachter. En het wit van de kragen en de biezen was van hetzelfde helder bijna lichtgevende wit alsde fraganpanie bloemen. Uit de kerk een prachtig gezang die de paar laatkomers mild uit hun cava slaap haalde.

In de middag had ik afgesproken met de dame van het kleine restaurant voor een wandeling door de jungle. Aangezien haar nering net naast het beste restaurant van Santo ligt heeft zij de hele dag de tijd. En kruipt zij graag in de rol van bushvrouw. Haar nichtje ging ook mee want er moesten nog wat palmtakken voor nieuwe schoolbezems gehakt worden. Het werd een aparte ervaring! Bij aanvang van onze tocht kreeg ik eerst een speciaal takje achter mijn oor. Zo werd ik ‘herkent’ door de geesten in het bos. Het ‘snoepreisje’ voerde langs eetbare planten, bloemen en vruchten die zij handig met haar machete los en open hakte. Als de vruchten te hoog hingen slingerde zij een brede tak als een helicopter tegen de vruchten waarna deze een stuk verderop naar beneden kletterden. Alles moest geproefd worden en als ik het gelijk met een vies gezicht uitspuugde, braakte mijn bushvrouw een keiharde lach uit. Ik kon het ook altijd aan haar kwijt. Zo ‘snoepte’ zij makkelijk 2 sponzige helften van de kokosnoot vrucht onder het lopen naar binnen in haar grote sterke lijf. Waarna ze letterlijk en figuurlijk steeds meer groeide in haar rol als bushvrouw. “Karren” zei ze toen ze op samenzweerderige toen neerknielde en sprak over een soort gras. “You know? This i use when my boyfriend cheat on me when she (ze verwarde steeds hij en zij) go to other girl i make her tea and than his stick does not work” waarna ze haar wijsvinger kromde om e.e.a. te symboliseren, mij op mijn schouder sloeg met haar grove hand en het keihard uitproestte van het lachen. En lachen bleven wij de hele weg. “Karren at your home you have machete?” No??”

Met een rugtas vol vruchten en ook ik met een grote palmtak op mijn hoofd meeslepend voor de schoolbezem staken we de weg weer over en trakteerde zij mij in haar lege restaurant op een verse lime juice, of zat het bij de prijs in?

Er volgde een onrustige nacht in het Franstalige dorp. Tot zeker 3 uur ‘s nachts Le carnaval des Animaux. Jankende honden, geblaf en gekef af en toe een loeiende koe. Dit keer zeker twee krekels in de bamboe muur en na 3 uur begonnen de hanen te kraaien.

Wij besloten het toilet niet meer s nachts door te spoelen alhoewel de 8 seconden hoge fluittoon in het niets viel bij alle dierengeluiden.

Overdag was het juist uiterst kalm en hoorde je niets anders dan de golfslag. Zelfs de koeien stonden roerloos aan de rand van het grasveld die de school begrensde. De kinderen in hun blauwe schooluniform waren ook mak. Het lesprogramma speelde zich meer buiten dan binnen af en ik zag welgeteld één docente.

Onze laatste dag in het water.

Over de onderwaterwereld zou ik een boek kunnen volschrijven. Zo fel de primaire kleuren op het land zijn, zo ingetogen zijn de kleuren van het koraal onderwater. Maar als de zonnestralen het water raken kleurt het koraal paars, roze, en zacht groen op. Op het land de uitbundigheid en hartelijkheid van de mensen. De vissen daarentegen zwemmen rustig bijna verlegen. Clown visjes laten zich het liefst uit het zicht kietelen door de zee anemonen. En wat meer brutale fel gekleurde vissen spelen tikkertje en verstoppertje. En de aller brutaalste verzamelen zich in een school van honderd om mij heen.

Ik had nog steeds hoop om de zeekoe te spotten maar werd flauw bedrogen toen de kudde koeien op het strand kwam liggen.

De enige opwindende gebeurtenis onze laatste dag was een dubbele regenboog aan de horizon als afscheid van kleurrijk Vanuatu.

De volgende ochtend was het wachten op onze chauffeur…zou hij op tijd zijn om ons naar het vliegveld te brengen? Bij het afscheid een week geleden had ik hem twee keer op zijn schouders geslagen en hem op zijn hart gedrukt dat hij de meest belangrijke taak had om ons op tijd naar onze internationale vlucht te brengen. En jawel ‘Vanuatu tijd’ slechts 45 min vertraagd kwam hij aan met de rode Toyota pick-up. De witte was blijkbaar nog steeds defect?

Onderweg stopte onze ‘belangrijkste man’ om de verkoopster van de kokosnoot stal ‘los’ te maken en de hele voorraad werd aan onze voeten geslingerd. En nu op weg naar Luganville en duimen dat er een vliegtuig stond om ons naar Brisbane, Australië te brengen. Eergisteren kwam immers het nieuws tot ons dat Air Vanuatu weer eens faillissement had aangevraagd!

Een uur rijden en nog even afscheid nemen van ons contact persoon Mary. Maar Mary was tot een uur of 12:30 bezet. Geen nood wij hadden precies tot ongeveer 12:30 de tijd dus konden wel wachten. Ik stelde voor in de tussentijd een koffie te drinken in restaurant Spiritu, waar we twee avonden hadden gegeten. Nou dat was ook toevallig! Dat was precies de locatie waar Mary zich ook ophield. Zij zat daar in een meeting met de Prime Minister van Vanuatu liet onze ‘belangrijke man’ weten die ineens niet meer De belangrijkste man was! “Heuh? U bedoeld Mary van de BBQ/Limonade stal op het grote grasveld? Yes! Met de Prime Minister? Yes was het antwoord van de nu 2e belangrijke man:”And the Minister of Finance” HEUH? Is dit weer een Vanuatu smoes à la De burgemeester heeft gistermiddag de sleutel van het toilet ingenomen??

Aangekomen bij Spiritu voor de koffie stonden er inderdaad veel auto’s, een grote politie auto 2 politie motoren en een half dozijn politie mannen verveeld op hun telefoon in het voorportaal. Wij konden zo doorlopen naar het restaurant wat voor de gelegenheid was omgetoverd tot ontvangst locatie. In het zaaltje naast het zwembad stonden alle nette stoeltjes in Luganville voorradig netjes opgesteld en achter een lange tafel met microfoons en indrukwekkende bloemen decoratie stond inderdaad DE belangrijkste man, de Prime Minister de genodigden toe te spreken.

Iedereen in zijn belangrijke kleding en dat kon net zo goed je fluoriserende shirt zijn van JVD Pest Control.

Applaus, gelach! Fotomoment met Wallie!

Alles werd opgenomen op de Sony camera en waarschijnlijk s avonds uitgezonden op de nationale tv…dat hadden wij wéér!!

Stond in Friesland net de brug open voor Koningin Beatrix en haar Groene Draak Soit!

Lopen wij in Madrid komen wij langs een stalletje van het Rode Kruis waar precies op dat moment koningin Sofia thee staat te schenken. In Bangkok werd het plots erg stil op straat toen de wegen werden afgezet voor het konvooi van Koning Boemibol. Op Time Square in NY werd ons gevraagd om te figureren in een nieuws item voor TV.(zie blog New York) In Zambia (zie blog Zambia) kregen wij ooit een helden onthaald op het zojuist geopende vliegveld door de minister van Infrastructuur. We werden ontvangen met champagne, slingers en ballonnen en daarna werden wij met onze nieuwe safari hoeden geïnterviewd voor nationale tv omdat wij destijds de eerste vertrekkende passagiers waren (Gerry komt graag overal ruim op tijd[e-1f604])

En nu de Prime Minister van Vanuatu die ons als afscheid beiden de hand drukte. Grootser ging het afscheid niet worden.

Het vliegtuig kwam…was het mazzel? JA! want het kwam met een kleine omweg vanwege een cycloon. We maakten onze riem vast, leunden achterover en smikkelden na 2 maanden vis en rijst het witte bolletje met New Zealand Butter en kaas! alsof het caviaar was. Op naar de bewoonde wereld.