Reflectie Indonesië, & Vanuatu

Reflectie op one reis Indonesië [e-38] Vanuatu

Welcome to Brisbane this beautyful afternoon everybody[e-1f917]

Beetje nerveus voor de Australische immigratiedienst. Wij hadden een transit Visum voor 72 uur maar die bleef gewoon in de tas en binnen een mum van tijd waren wij terug in ons favo land na Nederland en Wallie terug op zijn geboorte grond en liepen wij onwennig in de grote stad met het zand van Vanuatu nog tussen onze tenen.

2 hele dagen om te acclimatiseren, de jungle achter ons te laten. Weer aan te passen aan de bewoonde wereld en alle indrukken van de afgelopen 2 maanden rustig te verwerken.

Wat een reis was het geweest!

Wij begonnen 3 januari in Indonesië. Maar eigenlijk begonnen wij ergens in het voorjaar van 2024 toen ik op een boekenmarkt in Laren voor 1 euro het boek ‘Het scherp van Ambon’ op de kop tikte voor Gerry. Gefascineerd door de ongelofelijke historie en de Nederlandse banden met Ambon en de Banda eilanden begonnen wij te dromen.

Wij starten onze reis op Sulawesi. Wat meteen opviel was de opdringerige opkomst van de Islam. Zo kenden wij Indonesië niet. Het Indonesië uit ons verleden waar we nu voor de 4e keer sinds lange tijd weer terug waren. Overal moskeeën de ene nog groter dan de andere. In de kleinste gehuchten was er één moskee of minstens één in aanbouw. Vrouwen en meisjes met de verplichte hijab of jilbab zoals het in het Bahasa heet. In vrolijke mode kleuren en in de tropische hitte schijnbaar volkomen geaccepteerd omwille van het geloof. In de kleinste winkeltjes, zelfs op het platteland verkocht men speciale jilbab parfums om je favo hoofdbedekking lekker te laten ruiken. Ook herinner ik me van Indonesië de vele grappige versprekingen met onze gids. “Sorry what did you say? This spray is for good smile? No!…for good smell[e-1f602]”

Ook herinner ik me nog een ingewikkelde discussie waar onze gids ook niet uitkwam. Zo vroeg ik hem welke exotische dieren wel en niet haram waren zoals Schildpad, kikker bil? Het antwoord moest hij mij schuldig blijven.

In het zwembad in ons hotel in Makassar zaten 2 jonge vrouwen in de sauna geheel gekleed in lange broek, daarover heen hun lange jurk en hoofddoek. En ook was ik getuige van een middeleeuws tafereel waar 2 kleine kindjes les kregen in de Koran door een dame met een bamboe stok om ze bij de belangrijke les te houden. Wat niet is veranderd in de 40 jaar en blijkbaar naast de islam kanbestaan is het bijgeloof in de stille kracht, de offer bakjes voor de goden en rituelen die al eeuwenlang in stand worden gehouden.

Van Sulawesi naar zoet’ Ambon.

Ambon manise.Het muzikale volk, de grote speakers, de vrolijke karaoke, waar dikwijls werd gezongen vóór of met ons.

Het aangename verblijf bij Aziz op het mooie eiland Saparua.

De afgelegen hut van Ranger Sonny in de bergen op Seram.

Maar ons hoogte punt van Indonesië was voor ons allebei Banda Neira waar het boek van de markt in Laren figuurlijk tot leven kwam en wij ook nog eens bleken te slapen in de voormalige woning van de gouverneur gelegen tussen fort Belgica en fort Hollandia. Onze gastheer Pak Abba bezat niet alleen een indrukwekkende collectie relikwieën uit de VOC periode ook had hij alle sleutels van de belangrijkste gebouwen van Banda Neira zo ook van het museum waar de portretten hingen van de hoofdpersoon uit ons boek! Ook regelde Mr Abba iedere dag een bijzonder excursie wat onze tijd op de Banda eilanden tot een onvergetelijk ervaring maakte.

Nadat we exact alle 30 dagen van ons Indonesië visum hadden opgebruikt ging onze reis verder naar Vanuatu. 20 Uur op de boot en 4 vluchten verder wat de afgelegen afstand van deze blije eilanden groep nog maar eens benadrukte.

In Nederland had ik op allerlei manieren geprobeerd hiervoor iets geregeld te krijgen. Het enige reisbureau gespecialiseerd in Pacific eiland vakanties deed geen reizen in Cyclon Saison! En reizen naar Vanuatu in februari werd ons sterk afgeraden, naast de cyclonen bovendien heel veel regen. Maar het cycloon seizoen loopt van november tot mei en is de natuur op de wereld misschien hier ook een beetje onvoorspelbaar geworden? En mijn droom dan? dus tja?! Vluchten tussen de eilanden in Vanuatu waren via internet niet te boeken. Het kon telefonisch of door persoonlijk langs te gaan bij het kantoor van Air Vanuatu en dan het liefst cash afrekenen. Afgelopen jaar was Air Vanuatu voor de zoveelste keer failliet gegaan en is er bijna het hele afgelopen jaar niet gevlogen. Hoewel net weer opgestart was zij met haar 2 vliegtuigen ook uiterst onbetrouwbaar. Bij een geluk kwam ik in contact met Rodney [e-38] Margret van 2 Waves Express op het verre Vanuatu. Zij waren net vol goede moed begonnen met hun reisbureautje en gespecialiseerd in m.n reizen naar Tanna. Alle hoop was op hun goede zorgen gevestigd maar toen kwam daar 2 weken vóór de kerst de zware aardbeving en stond alles op ‘losse schroeven’ contact was niet meer mogelijk en in blind vertrouwen toch een vooruitbetaling gedaan voor vliegtickets, accommodatie en tours. In voornamelijk mijn hoofd was Vanuatu de droom bestemming. Jaren geleden zag ik de indrukwekkende en prachtige film Tanna en daarna uitgesproken dat ik hier ooit in mijn leven naar toe wilde reizen En hoe meer ik mij ging inlezen hoe meer ik er van overtuigd raakte dat deze verre bestemming wel voorbestemd moest zijn. Zo kwam ik erachter dat er in Vanuatu een MOSO Island bestaat. Deze toevalligheid behoeft verder voor onze familie vrienden en kennissen geen verdere uitleg denk ik. En ook kwam ik erachter dat er jaarlijks een indrukwekkende herdenking wordt gevierd op Tanna die precies viel op Gerry’s verjaardag. Dit werden naast de schoonheid van de natuur, de verwennerij op Nakatumble en de ongelofelijk hartelijke en goedlachse bevolking precies de 2 hoogtepunten van onze reis.

In mijn herinnering blijven ook de gesprekken met de vrouwen hangen. De vrouwen die met de kinderen in de jungle achter bleven omdat hun mannen verleid door het geld naar Australië waren vertrokken voor seizoens werk maar daar veelal zelf hoopten op een beter leven en een verblijfsvergunning door te trouwen met een Australische vrouw en een nieuw gezin te stichten. Deze sterke vrouwen die op zondag in hun mooiste eiland jurk opgedoft met hun kroost naar de kerk liepen en hun hoop gestoken hadden in hun geloof in God die hen op een dag een beter leven zou schenken.

De twee dagen in Brisbane was zeker nodig terug te keren na het dagelijks leven en ook nog even dubbel na genieten van al onze belevenissen en avonturen. Nog twee dagen lekker op onze slippers en blote benen zonder jas. Langs de bekende bezienswaardigheden van Brisbane. Op de bonnefooi waren we na een heerlijk hip ontbijt met Avocado toast en Egg Benni (= Egg Benidict, de Australiër is gek op afkortingen) in hipster tent naar de locatie van de free walking tours gelopen. Het was mij de avond ervoor niet meer gelukt dit vooraf te boeken. Ons geluk bleek nog niet op! Wij konden mee met Anne omdat haar geboekte groep van 4 niet kwam opdagen. Wel moesten we nog even telefonisch akkoord gaan met de voorwaarden No worries!. Anne had voor ons (of eigenlijk voor haar groep van 4) tickets voor een bezoek in de top van de Clock Tower wat zelfs voor deze doorgewinterde gids een bijzonderheid bleek. Zij had gedurende de 3 uur durende wandeling nog meer verrassingen voor ons en Wallie in petto. En wij genoten volop van de mooie stad, de temperatuur, de botanische tuin, het Queensland museum, de boottocht op de Brisbane rivier het Koala knuffel- en fotomoment en het voeren van de vriendelijke Kangoeroe. S Avonds maakten we onvermoeibaar een tocht langs een skybar, Murphy’s Irish pub, aten een Aussie burger en aanschouwden we de verlichte bruggen en wolkenkrabbers. De laatste avond aten wij heerlijk in een Italiaans restaurants waar wij samen dankbaar alle onvergetelijke reismomenten de revue lieten passeren.

Onze vlucht via Hong Kong naar Amsterdam ‘schampte’ bijna nog even Ambon en de Banda Zee, ontdekte ik in het virtuele vluchtschema General Santos in de Celebes Sea niet te verwarren met Espiritu Santos het lag ‘naast’ Valencia minstens 16.000 km van het Valencia dat ik ken. Al was onze bestemming dit keer heel ver reizen gaat niet over afstand, het maakt mij nederig en dankbaar geeft een gevoel van vrijheid en maakt nieuwsgierig. Waar dikwijls niets te zien is valt vaak veel te ontdekken dus stap ik thuis weer net zo makkelijk met een grote glimlach op mijn fiets waar de wind mij brengt voor nieuwe avonturen.